[varia] Waar ben ik?!

Ik ga nog graag achter de 'kitties' aan. Ondanks mijn lichaam en mijn operatie doe ik dat toch wel graag. Here kitty kitty. Gelukkig zijn er in de buurt zat dames te vinden. Ik ben hier pas komen wonen, maar de dames hier, heb ik reeds ondervonden, zijn vrij kritisch. Omdat ik die operatie gehad heb, wordt het heel lastig om aan nageslacht te komen. Sterker nog: ik denk niet dat het ervan gaat komen.

Nu is sex niet het belangrijkste voor de dames, zeggen ze, maar gaat het om de genegenheid en attendheid (is dat wel een woord?). Dát kan ik wel bieden, en aan mijn lichaam zien de dames direct dat ik een echte gezelligerd ben.

Laatst was het weer zover: ik volgde een dame, vroeg haar niet te hard te lopen, want ja he, dat lichaam kan daar niet zo goed tegen. Ze hield haar pas wat in en ik kon naast haar komen. We liepen gezamenlijk door, maar ik wilde toch niet te ver afdwalen. Ik ken de buurt redelijk, maar nog niet goed genoeg omdat ik er net ben komen wonen. Ik kon haar wat over mezelf vertellen.

Ik moest erg wennen aan mijn nieuwe thuis. De baasjes doen hun best maar begrijpen me nog niet heel goed, maar de laatste tijd gaat het beter. Ze willen me nog net iets te vaak optillen, maar daar ga ik dan ook tegenin, geen polonaise aan mijn lijf. Mijn huisgenoot is een etter. Stitch noemen ze hem. Mij noemen ze Dikke, hoe zou dat komen? Ik mag die Stitch niet. Hij zit me maar te stangen en als ie chagrijnig is, slaat ie me voor mijn kop, of voor mijn kont, wat er maar voorradig is.

Genoeg geluld, ik moet weer terug. Shit, waar ben ik?

---------------------------------------------------

Om één of andere vage duistere reden stond Dikke vanochtend om 6.15 uur bij ons bed te miauwen. Na bijna drie weken weg geweest te zijn. Hij had honger en was wat pondjes kwijtgeraakt. Dat overtollige vel raakt hij waarschijnlijk niet meer kwijt. Maar het belangrijkste:

HIJ IS WEER TERUG!!!

[hardlopen] Eigenwijs | Amsterdam Marathon | Halve marathon

VOORBEREIDING Gister was het eindelijk tijd om revanche te nemen voor mijn pijnlijke halve marathon in Klazienaveen. Gister liep ik namelijk met 8.144 anderen de halve marathon in Amsterdam. Ik startte pas om 14.00 uur, maar we waren al om 8.30 uur in Amsterdam, omdat Elsbeth en Arie veel eerder (10.30 uur) aan de marathon moesten beginnen.

In de tussentijd kon ik dus mooi wat fotootjes nemen van de dappere strijders, Els en Arie op een kilometer of 7,5 en Yanto net na de start voor zijn 7,5 kilometer. Wegens knieklachten kon hij helaas niet meedoen met de halve. Tijdens zijn lopen heb ik lekker genoten van de sfeer en het zonnetje in Het Stadion. Zijn 7,5 kilometer ging in 41,40 en dat is heel netjes, bij de eerste helft van de deelnemers. Via sms vernam ik dat Els en Arie het goed deden en dat ze fris waren (op de 15 en 30 kilometer).

Nadat Yanto en ik ons bij de auto weer hebben omgekleed en wat hebben gegeten, ben ik mij gaan opmaken voor mijn eigen start. Nog even Anneke succes gewenst voor haar halve, maar omdat ik een startvak voor haar stond en waarschijnlijk sneller ging lopen, zag ik haar niet meer terug. Net voor de start kwamen mijn vader en Henny mij succes wensen. Speciaal even met de fiets naar Amsterdam gekomen (de auto stond bij het Amsterdamse bos). Mijn schema: vijf minuten per kilometer, om op 1.45,00 uit te komen.

DE RACE Vier minuten na het startschot verdween ook voor mij de startstreep onder mijn voeten; het was druk... Voor de start had een oudcollega van de Rabobank mij gewaarschuwd: houdt het bij één shirt, het is warm. Ik heb zijn advies niet opgevolgd, want ik ben eigenwijs. Ondanks het vele inhalen en de niet altijd even brede wegen, gingen de eerste vijf kilometer heel goed. Ik kon mijzelf goed temperen om niet te hard te gaan. Toch liep ik voor op mijn schema.
5 km: 23,50.

Ook de tweede vijf kilometer gingen erg goed. De wegen waren mooi vlak, maar bij het industrieterrein is de sfeerrating niet hoger dan een 1 op de schaal van 0-10. Maar ik had mijn muziekje aan met System Of A Down, dus gejuich had ik toch niet gehoord. Wel kreeg ik het wat warm, zou mijn ervaren oudcollega dan toch gelijk hebben?
10 km: 47,50.

In de derde vijf kilometer had ik nog steeds het gevoel dat het lekker ging. Behalve een tweehonderd meter die we moesten 'klimmen'. Die waren zo zwaar, ik voelde gewoon dat ik langzamer liep en dat ik eenmaal over de brug mijn tempo van daar voor lastig kon benaderen. Ik moest er echt voor gaan werken, maar gelukkig had ik geen last van pijntjes in mijn benen, voeten of iets anders.
15 km: 1.13,00

De vierde vijf kilometer waren zwaar, erg zwaar. Mijn lichaam begon tegen te sputteren en het tempo was merkbaar lager dan in de eerste 15 kilometer. En het was koud geworden; ik ben af en toe heel blij dat ik zo eigenwijs ben. En dan gaat die verdomde Vondelpark ook nog eens vals plat omhoog. Kreng! Mijn armen vertoonde lichte tintelingen en na het Vondelpark heb ik even de moeite genomen om wat sportdrank te nemen (SUIKER!!!). Even gewandeld, want ik kan anders zo lastig drinken, kleeft alles zo in mijn baard (suiker). Bij het aanzetten voelde ik de kramp in mijn bovenbenen schieten, gelukkig van korte duur, maar niet echt motiverend. Mijn tijd op de 20 kilometer was een stuk beter dan mijn beste tijd die ik had staan op de 20 kilometer, dat was weer erg goed voor het moraal.
20 km: 1.38,38.

Na de passage 20 kilometer komt erg snel het bord van de laatste kilometer en even later doemt Het Stadion op. Bij het ingaan van Het Stadion had ik het kippenvel weer op mijn armen staan (van bewondering én de kou). Eenmaal op de baan kon ik niet meer versnellen, ik besloot mijn koptelefoon af te doen om het gejuich in ontvangst te nemen. Ik tuurde naar de tribune, maar ik zag alleen maar een waas van mensen en ik kon geen gezichten meer onderscheiden. Ik ben diep gegaan.
21,098 km: 1.44,17.

NA DE FINISH Ik was blij dat ik geen meter meer hoefde te hollen, maar bij iedere stap die ik zette richting de uitgang sprongen mijn bovenbenen zowat uit mijn vel. Nog een leuke foto met mijn behaalde medaille en weer op naar de uitgang. Bijna bij de uitgang zag ik mijn schoonfamilie en de dappere helden Els, Arie en Yanto. Daarom zag ik ze ook niet tijdens mijn tuurtocht de laatste meters.

Omdat Els haar eerste marathon liep, kreeg ze een bokaal (van Piet en Mien), een speciale kussensloop (van Arja, Arjanne en Arie) en een dikke zoen (van mij). Van de inspanning was ik wat misselijk geworden en ben ik thuis voor het eerst in ons bad wezen badderen. Kwart voor tien lag ik in bed. Moe. Voldaan. En ik moest er niet aan denken om 2 november weer zo'n end te hollen, maar dat gaat wel gebeuren; op Terschelling, de Berenloop. 

[gall] De herontdekking van mezelf

Zoals de meesten wel weten ben ik in opleiding voor filiaalmanager van de Gall & Gall. Afgelopen dinsdag en woensdag had ik mijn eerste cursusdagen, inclusief hotelovernachting.

Dit waren dus mijn eerste cursusdagen, de andere deelnemers hadden elkaar al gezien bij een eerdere ontmoeting toen ik op vakantie was. Ik begon dus met een achterstand. Maar gelukkig nam de rest van de groep mij erg goed op en duldden zij mij is hun omgeving. De verdeling van één vrouw en tien mannen was niet ideaal, maar het moest maar, het is tenslotte werk.

In groepjes praatten we eerst over ons leerdoel van de aankomende maanden. Het gaat dan niet over het praktische wat ik wil bereiken (zoals voorraadbeheersing of iets dergelijks), maar wat ik op persoonlijk gebied zou willen bereiken. In het persoonlijke gesprek brak ik het spits af en vertelde mijn leerdoel. De anderen moesten mij met vragen uitdagen om mijn doel te specificeren en verder uit te diepen. Met behulp van de cursusleider kwam er een nieuwe laag onder mijn doel vandaan, prachtig. Ook de anderen werden binnenstebuiten gekeerd en werd het zodoende een intens gesprek, omdat we allemaal met onze billen bloot moesten.

Daarna werden we weer bij elkaar gezet waar op een vrij plastische manier (een denkbeeldige kubus) werd bewezen dat we allemaal andere voorstellingen hebben van de dingen om ons heen en dat we met zijn allen vol met aannames zitten. Aannames geven ons het gevoel dat het ons behoedt voor fouten, maar vaker zul je er juist de fout mee in gaan.

's Avonds en een aantal oefeningen en eetpauzes verder, moesten we incasseren: complimenten accepteren zonder het te bagatelliseren. Daar moeten de meesten mensen toch altijd weer voor nadenken, om alleen 'Dank je' te zeggen. De complimenten die ik kreeg waren: Spontaan, samenhang zien, optimistisch en tevreden. Die laatste is toch wel de mooiste. Binnen een dag werden mij complimenten toegedicht die ook daadwerkelijk kloppen nu. Dat zegt wat over degene die ze hebben uitgedeeld, maar ook zeker wat over mij en mijn houding naar de rest. Ik ben daar echt trots op.

Na de eerste cursusdag een gezellig diner, waar het toch wat te weinig was, de kwaliteit liet alleen bij het dessert te wensen over. De gesprekken aan tafel gingen gelukkig niet alleen over de Gall, maar ook over andere dingen des levens, zoals sport, relaties en reizen. Voor het slapen gaan een paar wijntjes naar binnen gewerkt (op kosten van de zaak!) en voor het eerst in ruim anderhalf jaar weer alleen in een bed gelegen.

De volgende dag begon met een ruim ontbijt die je zelf mocht samenstellen. Die dag stond ook in het teken van feedback en mijn voorstelpresentatie(tje). Ik had mijn MP3-spelen en sportkoptelefoon meegenomen om te laten zien waar mijn interesses lagen.

In rollenspellen moesten we elkaar (groepjes van 5/6) positieve en opbouwende kritieken geven. Ik blijf het moeilijk vinden om in je rol te blijven, omdat je stiekem toch weet dat dit nep is en 'maar' een oefening. Ik moest mezelf dus ook hiervoor openstellen en dan blijkt het toch beter te gaan en kan je de opbouwende kritieken gebruiken om een tweede situatie beter te doen. Het gaat vooral om een non-verbale houding die overtuigingskracht kan teweegbrengen. Daar kan natuurlijk wél mee geoefend worden in een rollenspel.

De laatste oefening van de dag was ook weer een doe-oefening. Zet bij iedereen op de flap (een dag eerder bekalkt met onze leerdoelen) een tip en een top. Voor personen die je die twee dagen niet zo veel gesproken hebt, is dat nog best lastig. Natuurlijk mooie complimenten uitgedeeld en ontvangen. Zo blijk ik vrolijk, open en toegankelijk te zijn (wist ik al), maar ook verrassend (kreeg ik te horen van de enige vrouw in ons midden). Als tips kreeg ik te horen dat ik meer in me heb dan ik laat zien en dat ik dus meer op de voorgrond zou moeten treden en meer lef moet tonen. Nou, dat gaan we dan maar eens doen!

's Avonds bij het eten kreeg Els al mijn geleerde theorieën naar haar hoofd geslingerd. Of ze daar blij mee was, waag ik te betwijfelen.

Oh en nog een leerdoel: minder praten, meer zeggen... Nu ga ik even hardlopen, zondag de halve marathon in Amsterdam, waarvan ik mijn schema allang heb losgelaten.