[juul] Papa Lé; wie gelooft dát nou??

12-01-2010 17.30 “Lé, je wordt vandaag of morgen vader.” Dat was de mededeling die ik kreeg bij thuiskomst na een min of meer belangrijke meeting van Gall. Elsbeth had een paar uur eerder wat bloed verloren. Omdat Els een nieuwe functie had verworven op haar werk, zouden we uit eten gaan. Waarom elkaar aan blijven staren terwijl we ook lekker konden gaan eten? We gingen gewoon. “Lé, je wordt vandaag of morgen vader.” Ik ging even douchen om de zojuist gehoorde woorden een plek te geven in mijn kop.

12-01-2010 18.15 We gingen naar om de hoek bij Is Morus. Voor, hoofd en na, het was immers feest. Over van alles geouwehoerd, en nog even gezien dat we op rieten stoeltjes zaten en dat de vliezen met een gerust hart konden breken. Zou niet teveel rotzooi geven. Na de bestelling van het nagerecht kreeg Els een pijnscheut in haar rug.

12-01-2010 20.15 De rekening en het vruchtwater. Eerlijk verdeeld over mij en Els. De rekening viel mee en Els ging nog even naar de WC. Alsof het moest braken de vliezen pas toen ze op de WC zat. We schuifelden over de toen nog gladde stoep terug naar huis. Het vruchtwater bleek niet helder en we hebben de verloskundige gebeld.

12-01-2010 21.00 De verloskundige bevestigde dat het vruchtwater was, maar wel vervuild vruchtwater, meconium. Daardoor krijgt het een groen/bruine kleur en zal de bevalling in het ziekenhuis plaats moeten vinden. Wij zouden sowieso naar het ziekenhuis gaan en de verloskundige belde of we al terecht konden. Ja dus, spullen pakken, auto krabben, Els ondersteunen naar de auto. Zo maakten we onze voorlopig laatste rit met z’n tweeën.

12-01-2010 22.15 "Zo, goedenavond. U komt bevallen?" Els waggelde zelf naar de infodesk van de gynaecologie afdeling. De dames klonken verbaast. Els werd aangesloten op de CTG, waardoor er beperkte bewegingsvrijheid ontstond. De weeën waren te volgen via de CTG, evenals de hartslag van de baby. Na anderhalf uur op haar lenden gezeten te hebben was Els het zat en was de skippybal aan de beurt. Dit zat beter en ik kon Els dan eindelijk de steun geven die ze verdiende door tijdens de weeën hard in haar rug te duwen. Of zacht. Of niet. Ze werd wel wat wispelturig, maar met korte maar duidelijke orders kwamen we er samen wel uit.

13-01-2010 01.10 De weeën volgden elkaar sneller op en werden steeds heftiger. Zoals het hoort eigenlijk. De verloskundige kwam kijken en voelde twee centimeter ontsluiting. De ouders ingeseind dat ze nog even konden slapen als ze wilden, want het ging vast nog even duren. Eén centimeter per uur staat er voor, ongeveer, gemiddeld, bij normale vrouwen.

13-01-2010 02.25 Alweer werden de weeën heftiger en zwaarder en minder fijn voor Els. Van te voren heeft Els gezegd geen pijnbestrijding te willen. Maar na een aantal zware weeën die ze nauwelijks te baas kon en de wetenschap dat het nog zes uur kon duren, ging Els overstag. “Laat de pijnbestrijding maar komen.” De verpleegster kwam met het infuus aanlopen en de verloskundige checkte nog even de ontsluiting. “Jij krijgt geen pijnbestrijding meer, je volledig ontsloten…” “Ik heb persdrang! Ik moet persen! Hoe moet ik persen?!?”

13-01-2010 02.53 Na de nodige persweeën was daar ons lieve dochtertje, ondanks ze Els wel tot het uiterste heeft moet laten gaan. Juliëtte. Juliëtte Elizabeth Ariana. “Mogen we bellen?” Els en Juul waren nog niet uitgehijgd of deze vraag werd richting de verloskundige gegooid. “Nee, eerst moet de placenta nog ‘geboren’ worden.” “Oh.” Om half vier konden we bellen.

19-01-2010 23.00 Nu zijn we dagen, vele bezoekjes, poepluiers, flesjes, badjes en andere gelukkige momenten verder en ben ik nog steeds een gelukkig man. Erg veel geleerd van de kraamverzorgster, die ook nog eens leuk en aardig blijkt te zijn. Dit neemt niemand me meer af. Ik verheug me op de rest van mijn leven met vele liefdevolle, hartverwarmde en fijne momenten

Lieve Juliëtte, welkom. Welkom in mijn leven. Welkom in ons leven.