[hardlopen] Trainingskamp

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zo ver: op trainingskamp. Naar Bergen op Zoom. Met twintig mannen en vrouwen een weekend vol hardlopen, relaxen, gezellig eten en drinken en als afsluiter op zondag een stukje roeien. Dat was de planning tenminste.

Zaterdag

Bij aankomst in de Stayokay van Bergen op Zoom mochten we gelijk aan de zelfgebakken appeltaart. Een gewaardeerd loper nam afscheid. Hij is verhuisd en nam na 15 jaar afscheid van AAV’36. Maar natuurlijk trainde hij eerst nog een dagje mee. En die trainingen waren niet mals. De hostel ligt midden in het bos en dat was ook de plek waar we trainden. Onverhard, hier en daar wat hoogtemeters. Daar houd ik echt van! Lekkere training ook voor de trail die ik later dit jaar nog ga doen samen met nog een paar aanwezigen.

De eerste training was zeer gevarieerd: heuveltraining, loopscholing, sprintjes en wat meters maken. Hoogtepunt van de training was het balspel waarvan ik de naam niet weet. Als het al een naam heeft. Het leek wel wat op handbal, met twee teams en met twee ballen. En er was geen doel, maar een klein vierkantje waarin de bal gevangen moest worden voor een punt. Hoe verwarrend dit ook klinkt, in het echt was het nog iets chaotischer. Wel erg leuk. Behalve die bal op mijn neus. Natuurlijk hoorde ik bij het winnende team. Bij terugkomst genoten van een welverdiende douche, een heerlijke lunch (nog nooit zoveel gegeten) en daarna lekker in het zonnetje uitbuiken.

De afsluitende training van de dag was een duurloopje. Ik kon kiezen tussen 12,5 kilometer en 18 kilometer. Uit zelfbehoud gekozen voor de kortste afstand. Er mag immers aanstaande zondag ook weer gelopen worden in Amsterdam (halve marathon). Het tempo was lekker rustig en we konden even bijkletsen. Eenmaal terug bij de hostel weer op het terras gezeten met een cola en een bitterbal deze keer. En stoere verhalen. Zo stond het in de planning. Geen idee wat ik allemaal heb verteld, maar het was vast niet allemaal helemaal waar.

Het diner was goed. Evenals de gesprekken aan tafel. Met een clubje van vier kan je toch wat dieper op bepaalde materie ingaan en zodoende ontstond er een levendig gesprek over wel of niet verplicht donorschap. Na het diner was er wisseling van de wacht. Een aantal vertrokken (jammer!) en een aantal kwamen juist aan om de zondag mee te beleven (leuk!). Later op de avond leerde ik hoe grappig en spannend Uno kan zijn. Dat is wel een ander niveau dan thuis met de meiden. Ik raakte wat laat op stoom, maar uiteindelijk rolden de winstpartijen toch binnen. Over wie het licht uiteindelijk uitdeed, doe ik geen uitspraken.

Zondag

Ik bleek prima geslapen te hebben, dat is zeker geen vanzelfsprekendheid als ik niet thuis slaap. Na het ontbijt (erg goed) gingen we op voor de derde training. Vergelijkbaar met de eerste training, maar dan zonder het balspel waarvan ik de naam niet weet. Mul zand, single track, loopscholing, versnellingen. Zowat alles zat er weer in. Als afsluiter met een klein groepje nog even tien minuten op hoog tempo geknald door het bos. Met iets meer hoogtemeters en nog meer mul zand. Hoe zwaarder hoe beter!

Na weer een verfrissende douche, de spullen gepakt en op weg gegaan naar het Steenbergse Vliet om te gaan kanoën. Teambuilding op het water. Inclusief lunch. Ik zag er een beetje tegenop, want water en ik zijn geen vrienden. Maar het was genieten. Met z’n vieren in een boot en fijn peddelen. Het was nog steeds heerlijk weer (ik denk dat ik zelfs een beetje bruin geworden ben) en we voer langs natuurgebieden van Natuurmonumenten. Wat wil je nog meer? In totaal iets van acht kilometer gevaren en onderweg op een stukje verlaten weiland onze lunch opgepeuzeld. Een paar uur varen verder was ik (en velen met mij) er wel klaar mee en mijn kont ook. Die bankjes in de kano zijn niet supercomfortabel.

Zo kwam er een eind aan een weekend met veel rennen, relaxen, lachen, eten, drinken, kletsen, wat slapen en roeien. En vooral veel ontspanning. Had ik het woord heerlijk al eens gebruikt? Want dat woord past het best bij het gevoel dat ik heb overgehouden aan dit weekend.

Sandra, Deborah en Ruud, mijn dank is groot voor het organiseren van dit weekend.

Deze blog is ook verschenen op aav36.nl [14-10-2016]

[alphens.nl] Instant Classic - Halve om Alphen

Afgelopen zondag was voor de tweede keer de Halve om Alphen. Een halve marathon over de grens van stad en polder. Een gezellig klein loopje, waar de cola, het bier en chips klaar staat in een partytent als je over de finish komt.  Wat mij betreft nu al een klassieker.

Vorig jaar was de vuurdoop en die was uiterst geslaagd (zeker voor mij met een derde plaats), dus de tweede editie kon niet uitblijven. De start bij de Leidsche Schouw is nu al legendarisch: als de trein verderop gepasseerd is en het voetgangerslicht springt op groen, dan is het tijd om te gaan. Al vrij snel zat ik in een kopgroepje van vier man dat zich los had gemaakt van ‘het pak’. In het begin kletsten we nog wel wat, niet veel later werd er toch wel serieus doorgelopen.

We liepen richting de Albert Schweitzerbrug en de dame die op de fiets mee was waarschuwde ons: er stonden auto’s stil, de brug moest wel op zijn. En ja hoor… stonden we dan. Voordeel: je kon even uitrusten. Nadeel: je raakt uit je ritme en de achtervolgers konden zo wel erg makkelijk dichterbij komen. Dit geintje kostte me anderhalve minuut. Ongeveer.

De slagboom was nog niet omhoog of wij vieren gingen verder waarmee we bezig waren: lekker doorlopen en weer voorsprong pakken op de rest. Na een kilometer of 8, sloeg de kopgroep uit elkaar. Ik kwam op de derde positie en zag de twee voor mij gestaag weglopen. Eenmaal langs de volkstuinen van de Ridderbuurt leek ik dichterbij te komen en hoorde ik ook de voetstappen van nummer vier niet meer. Oeh, als ik toch eens in de buurt zou kunnen blijven en dan de laatste kilometer nog proberen…

Op het golfterrein loste de uiteindelijke winnaar de nummer twee en liepen we allemaal op zo’n 100 meter van elkaar vandaan. Bij de Aarbrug moesten we via de trap omhoog onze weg vervolgen. Ik zag dat de koploper dat even vergeten was, dus schreeuwde ik, met zowat mijn laatste adem inmiddels, dat hij met de trap omhoog moest. Gelukkig voor hem hoorde hij mij.

Na de fly-over (stijl kreng) en een stukje Rietveldsepad, mochten we rechtsaf het Ravelijnpad op. Toen was het klaar met de pret. Wind en regen keerden zich tegen ons en ik had daar de meeste moeite mee van de drie: de koploper en de nummer twee liepen verder bij mij vandaan. Gelukkig had ik te horen gekregen dat ik flinke voorsprong had op nummer vier.

Terug onder de N11 door, was het laatste stuk aangebroken richting de finish. Toen ik de partytent zag staan, kon ik nog een (hele) kleine versnelling plaatsen en mocht ik juichend, volledig uitgeput en doorweekt tot op de onderbroek als derde over de finish. Met een tijd vergelijkbaar met die van vorig jaar, maar dan met wachten voor een brug.

Als over dertig jaar blijkt dat deze wedstrijd inderdaad een klassieker geworden is, dan kan ik mijn kleinkinderen vertellen dat ik bij de eerste twee edities maar mooi op het podium geëindigd ben!

Deze blog in verschenen op Alphens.nl [4-10-2016]