[varia] Oma (in memoriam)

Daar zat ze dan. Zo had ze het zich vast niet voorgesteld. Vroeger. Toen ze jong was met een lange toekomst voor de boeg. Ze had zich vast niet voorgesteld dat ze doof en blind zou zijn zo aan het eind van haar leven. Misschien wel geweten (want haar moeder was ook doof en blind), maar altijd gehoopt dat het haar niet zou gebeuren. Hopen tegen beter weten in, blijkt nu. En als dat dan toch gebeurd, dan blijkt de wereld om je heen ineens niet veel groter dan een woonkamer met open keuken. 

Vroeger. Hoe anders was het toen. Hard werken in de horeca. En daar zoveel lol aan hebben, dat ze daar later, in haar kleine wereld die haar woonkamer met open keuken behelsde, aan dacht als er niemand was. Aan de ene kant was het een vloek dat ze nog zo goed van geest was, helemaal bewust van de teloorgang van haar zicht, haar gehoor en de rest van haar lichaam. Aan de andere kant was het een zegen: voldoende herinneringen en als ze je goed verstond, kon je een alleraardigst gesprek voeren. Altijd geïnteresseerd naar de ontwikkelingen van de meiden en altijd vragen hoe het op mijn werk is gegaan. 

Vroeger. Hoe anders was het toen. De kleinkinderen verwennen met koek, snoep en ijsjes. Opvoeden was voor de ouders, zij mocht ze verwennen. Dat is altijd zo gebleven: er stond altijd een blik met koekjes op tafel. Ik wed dat die er nu nog staat. Met inhoud. Maar niet voor lang.

Het hoefde allemaal niet meer zo voor haar. En eigenlijk waren de laatste jaren (sinds het overlijden van mijn opa) een lijdensweg die je niemand toewenst, zeker niet zo'n lief omaatje die zij was. Als ik haar vroeg hoe het ging, antwoordde ze steevast met: "Er is niet meer zo veel aan."  En dat maakte mij heel erg verdrietig. Mijn oma is precies 90 en een half geworden. En een half, dat heeft ze nog wel even benadrukt de laatste keer dat ik haar sprak. Net als bij een kind het benoemen zeker waard. 

Lieve oma, ik hoop dat ik met mijn donderdagochtend bezoekjes jouw leed iets heb kunnen verzachten. Ik vond het altijd fijn om bij je langs te gaan.

Lieve oma, rust zacht. Het is je gegund.


PS: waar ik van de week na 37 jaar achter kwam, haar naam was Engelina. Mooie naam.

[20 van Alphen] Leon verslijt vele hardloopkilometers

Foto: Josh Walet

Tekst: Ellen Raaf

De 20 van Alphen kent vele hardloopgezichten. Met een track record van bijna 14 keer de 20 van Alphen, hoort de 36-jarige Leon Hoogeveen uit Alphen aan den Rijn hier zeker bij. Deze week zijn gezicht in de spotlight.

Voor Leon Hoogeveen, winkelmanager van een tweetal Gall&Gall slijterijen in Woerden, is meerdere keren per week hardlopen meer regel dan uitzondering. In 2003 begon hij met het hardlopen en sindsdien heeft hij aan diverse wedstrijden in het land meegedaan. "In 2004 liep ik voor het eerst de 20 van Alphen. Dit jaar wordt het de 14e keer en loop ik de 10 kilometer met het businessteam van Berntsen Mulder Advocaten." 

Leon hanteert voor zichzelf een trainingsschema van gemiddeld drie keer per week, maar is pas echt content met vier trainingsmomenten. "Ik loop wekelijks een rondje met mijn schoonvader. Daarnaast doe ik nog zo'n twee intervaltrainingen per week of een wedstrijd. En sowieso ben ik iedere week actief op de atletiekbaan van AAV'36. Welke afstand ik ook loop, ik neem bijna altijd een rondje meer [lees: Zegerplas] mee. In elk jaargetijde en met elk weertype heeft 'het meer' iets magisch. Een rondje Zegerplas heeft mij nog nooit verveeld."

Naast deelname aan diverse halve marathons, doet de Alphenaar ook aan trailrunning, ofwel 'off-road' hardlopen. "Bij trailrunning ben ik niet bezig met tijd en prestatie. Het dient voor mij één doel en dat is recreatief bezig zijn. Ik geniet van de natuur en van hetgeen ik onderweg tegenkom. Dit in tegenstelling tot de 20 van Alphen waar ik voor de prestatie ga en mijzelf ten doel stel, een snellere 10 kilometer te lopen dan het jaar ervoor."

Leon heeft zich sinds enige tijd ook aangesloten bij de hardloopgroep 'Alphen a/d Run'. "Dit is een loopgroep die gezamenlijk deelneemt aan wedstrijden. Met deze groep heb ik o.a. de Zevenheuvelenloop in Nijmegen gedaan. We vertrokken in een overvolle bus vanuit Alphen aan den Rijn en de sfeer zat er direct goed in. We liepen de wedstrijd en zijn vervolgens direct doorgelopen richting de kroeg om de overwinning te vieren."

Met nog een aantal weken te gaan tot aan de start van dé openingsklassieker van het Nederlandse wegatletiekseizoen, is Leon benieuwd welk weer het zal zijn op zondag 5 maart 2017. In al die jaren heeft hij zowel harde wind, sneeuw als warmte meegemaakt tijdens de 20 van Alphen. Eén ding is zeker: weer of geen weer, Leon Hoogeveen is dit jaar weer van de partij!

Dit interview is verschenen in het Witte Weekblad [25-01-2017] en op Alphens.nl [27-01-2017]

[hardlopen] Trainingskamp

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zo ver: op trainingskamp. Naar Bergen op Zoom. Met twintig mannen en vrouwen een weekend vol hardlopen, relaxen, gezellig eten en drinken en als afsluiter op zondag een stukje roeien. Dat was de planning tenminste.

Zaterdag

Bij aankomst in de Stayokay van Bergen op Zoom mochten we gelijk aan de zelfgebakken appeltaart. Een gewaardeerd loper nam afscheid. Hij is verhuisd en nam na 15 jaar afscheid van AAV’36. Maar natuurlijk trainde hij eerst nog een dagje mee. En die trainingen waren niet mals. De hostel ligt midden in het bos en dat was ook de plek waar we trainden. Onverhard, hier en daar wat hoogtemeters. Daar houd ik echt van! Lekkere training ook voor de trail die ik later dit jaar nog ga doen samen met nog een paar aanwezigen.

De eerste training was zeer gevarieerd: heuveltraining, loopscholing, sprintjes en wat meters maken. Hoogtepunt van de training was het balspel waarvan ik de naam niet weet. Als het al een naam heeft. Het leek wel wat op handbal, met twee teams en met twee ballen. En er was geen doel, maar een klein vierkantje waarin de bal gevangen moest worden voor een punt. Hoe verwarrend dit ook klinkt, in het echt was het nog iets chaotischer. Wel erg leuk. Behalve die bal op mijn neus. Natuurlijk hoorde ik bij het winnende team. Bij terugkomst genoten van een welverdiende douche, een heerlijke lunch (nog nooit zoveel gegeten) en daarna lekker in het zonnetje uitbuiken.

De afsluitende training van de dag was een duurloopje. Ik kon kiezen tussen 12,5 kilometer en 18 kilometer. Uit zelfbehoud gekozen voor de kortste afstand. Er mag immers aanstaande zondag ook weer gelopen worden in Amsterdam (halve marathon). Het tempo was lekker rustig en we konden even bijkletsen. Eenmaal terug bij de hostel weer op het terras gezeten met een cola en een bitterbal deze keer. En stoere verhalen. Zo stond het in de planning. Geen idee wat ik allemaal heb verteld, maar het was vast niet allemaal helemaal waar.

Het diner was goed. Evenals de gesprekken aan tafel. Met een clubje van vier kan je toch wat dieper op bepaalde materie ingaan en zodoende ontstond er een levendig gesprek over wel of niet verplicht donorschap. Na het diner was er wisseling van de wacht. Een aantal vertrokken (jammer!) en een aantal kwamen juist aan om de zondag mee te beleven (leuk!). Later op de avond leerde ik hoe grappig en spannend Uno kan zijn. Dat is wel een ander niveau dan thuis met de meiden. Ik raakte wat laat op stoom, maar uiteindelijk rolden de winstpartijen toch binnen. Over wie het licht uiteindelijk uitdeed, doe ik geen uitspraken.

Zondag

Ik bleek prima geslapen te hebben, dat is zeker geen vanzelfsprekendheid als ik niet thuis slaap. Na het ontbijt (erg goed) gingen we op voor de derde training. Vergelijkbaar met de eerste training, maar dan zonder het balspel waarvan ik de naam niet weet. Mul zand, single track, loopscholing, versnellingen. Zowat alles zat er weer in. Als afsluiter met een klein groepje nog even tien minuten op hoog tempo geknald door het bos. Met iets meer hoogtemeters en nog meer mul zand. Hoe zwaarder hoe beter!

Na weer een verfrissende douche, de spullen gepakt en op weg gegaan naar het Steenbergse Vliet om te gaan kanoën. Teambuilding op het water. Inclusief lunch. Ik zag er een beetje tegenop, want water en ik zijn geen vrienden. Maar het was genieten. Met z’n vieren in een boot en fijn peddelen. Het was nog steeds heerlijk weer (ik denk dat ik zelfs een beetje bruin geworden ben) en we voer langs natuurgebieden van Natuurmonumenten. Wat wil je nog meer? In totaal iets van acht kilometer gevaren en onderweg op een stukje verlaten weiland onze lunch opgepeuzeld. Een paar uur varen verder was ik (en velen met mij) er wel klaar mee en mijn kont ook. Die bankjes in de kano zijn niet supercomfortabel.

Zo kwam er een eind aan een weekend met veel rennen, relaxen, lachen, eten, drinken, kletsen, wat slapen en roeien. En vooral veel ontspanning. Had ik het woord heerlijk al eens gebruikt? Want dat woord past het best bij het gevoel dat ik heb overgehouden aan dit weekend.

Sandra, Deborah en Ruud, mijn dank is groot voor het organiseren van dit weekend.

Deze blog is ook verschenen op aav36.nl [14-10-2016]

[alphens.nl] Instant Classic - Halve om Alphen

Afgelopen zondag was voor de tweede keer de Halve om Alphen. Een halve marathon over de grens van stad en polder. Een gezellig klein loopje, waar de cola, het bier en chips klaar staat in een partytent als je over de finish komt.  Wat mij betreft nu al een klassieker.

Vorig jaar was de vuurdoop en die was uiterst geslaagd (zeker voor mij met een derde plaats), dus de tweede editie kon niet uitblijven. De start bij de Leidsche Schouw is nu al legendarisch: als de trein verderop gepasseerd is en het voetgangerslicht springt op groen, dan is het tijd om te gaan. Al vrij snel zat ik in een kopgroepje van vier man dat zich los had gemaakt van ‘het pak’. In het begin kletsten we nog wel wat, niet veel later werd er toch wel serieus doorgelopen.

We liepen richting de Albert Schweitzerbrug en de dame die op de fiets mee was waarschuwde ons: er stonden auto’s stil, de brug moest wel op zijn. En ja hoor… stonden we dan. Voordeel: je kon even uitrusten. Nadeel: je raakt uit je ritme en de achtervolgers konden zo wel erg makkelijk dichterbij komen. Dit geintje kostte me anderhalve minuut. Ongeveer.

De slagboom was nog niet omhoog of wij vieren gingen verder waarmee we bezig waren: lekker doorlopen en weer voorsprong pakken op de rest. Na een kilometer of 8, sloeg de kopgroep uit elkaar. Ik kwam op de derde positie en zag de twee voor mij gestaag weglopen. Eenmaal langs de volkstuinen van de Ridderbuurt leek ik dichterbij te komen en hoorde ik ook de voetstappen van nummer vier niet meer. Oeh, als ik toch eens in de buurt zou kunnen blijven en dan de laatste kilometer nog proberen…

Op het golfterrein loste de uiteindelijke winnaar de nummer twee en liepen we allemaal op zo’n 100 meter van elkaar vandaan. Bij de Aarbrug moesten we via de trap omhoog onze weg vervolgen. Ik zag dat de koploper dat even vergeten was, dus schreeuwde ik, met zowat mijn laatste adem inmiddels, dat hij met de trap omhoog moest. Gelukkig voor hem hoorde hij mij.

Na de fly-over (stijl kreng) en een stukje Rietveldsepad, mochten we rechtsaf het Ravelijnpad op. Toen was het klaar met de pret. Wind en regen keerden zich tegen ons en ik had daar de meeste moeite mee van de drie: de koploper en de nummer twee liepen verder bij mij vandaan. Gelukkig had ik te horen gekregen dat ik flinke voorsprong had op nummer vier.

Terug onder de N11 door, was het laatste stuk aangebroken richting de finish. Toen ik de partytent zag staan, kon ik nog een (hele) kleine versnelling plaatsen en mocht ik juichend, volledig uitgeput en doorweekt tot op de onderbroek als derde over de finish. Met een tijd vergelijkbaar met die van vorig jaar, maar dan met wachten voor een brug.

Als over dertig jaar blijkt dat deze wedstrijd inderdaad een klassieker geworden is, dan kan ik mijn kleinkinderen vertellen dat ik bij de eerste twee edities maar mooi op het podium geëindigd ben!

Deze blog in verschenen op Alphens.nl [4-10-2016]

[alphens.nl] Spanning en sensatie

Voel jij het? De spanning voor de wedstrijd. Echt niet? Ik wel. Zondag is het namelijk zo ver: Dé 20 van Alphen. En ja, ik voel de spanning.

Aanstaande zondag ga ik voor de dertiende keer op een rij de 20 van Alphen lopen. Dat lijkt heel wat, maar stiekem heb ik vaker de 10 van Alphen gerend dan de echte 20 van Alphen (9 om 3 keer). Zondag ga ik wel voor de 20 kilometer. Vorig jaar deed ik de 20 kilometer uit nood, mijn schoonvader was ziek en een startnummer voor de 10 kilometer (die van mij) raak je sneller kwijt aan iemand anders dan een startnummer van de 20. Tot aan de 15 kilometer ging het goed op schema, maar daarna kreeg ik last van… waarvan niet eigenlijk?

Dit jaar is anders. Ik ben nu beter voorbereid. Duurloopjes, intervallen, rusten, goed eten. Tja het kan niet mis dit jaar. Mijn doel is om een persoonlijk record te rennen. Dan zal ik dus onder de 1 uur 28 minuten en 46 seconden moeten. Die tijd heb ik gelopen toen ik best in vorm was en mijn huidige persoonlijk record op de halve marathon heb gelopen (in Nieuwkoop). En aangezien dat alweer 2,5 jaar geleden is, wordt het wel weer tijd voor een toptijd op een lange afstand.

Voor degene die de spanning ook voelen: succes morgen. Voor degene die dat niet voelen: kom ons vooral aanmoedigen. Voor de mensen die er niets voor voelen: blijf alsjeblieft lekker thuis.

[alphens.nl] John en ik

Afgelopen zondag kreeg John een mooi afscheid in de Arena. De enige Alphenaar die ooit in een WK-voetbal finale heeft gestaan, is voetballer af. John had een vriend van mij kunnen zijn, ware het niet dat er een aantal variabelen zijn die roet in het eten hebben gegooid.

Het begint al bij onze geboorte. Ik ben veel te vroeg geboren. Daardoor zouden we nooit bij elkaar in de klas komen op de scholen die wij van binnen gezien hebben. Zelfs niet op de middelbare waar ik nog wat klassen heb overgedaan.

John en ik hebben onze eerste stappen op het voetbalveld gezet bij dezelfde vereniging. Alleen bleek hij vrij getalenteerd en was hij al vertrokken naar Ajax toen ik werd aangemeld door mijn ouders. Ik was wat minder getalenteerd en hield het na twee jaar weer voor gezien.

Toen John doorbrak in Amsterdam, zat ik in de studieboeken. Elders in Amsterdam. Ik leerde hoe je SWOT-analyses moest maken, een bedrijfsplan op zette en hoe reclame-campagnes in elkaar staken. John leerde van de beste op dat moment (Jaap Stam), speelde Champions League en werd international. Na mijn studie heb ik John nog wel eens zien voetballen in de Arena, als ik mee mocht met een paar die-hards.

Na een periode bij Ajax vertrok John de wijde wereld in. Terwijl ik niet verder kwam dan Den Bosch, Zoeterwoude, Zwammerdam en Pijnacker, werkte hij in Madrid, Liverpool, London en Berlijn. Soms was ik best jaloers. Een beetje. Van je hobby je werk maken en overal in Europa laten zien waar je goed in bent. Én een WK-finale spelen… Overigens heb ik van mijn werk mijn hobby gemaakt, telt dat ook?

Maar naast deze variabelen waardoor John en ik elkaar nooit ontmoette, hebben wij ook overeenkomsten. Raakvlakken waar we best een paar avonden mee zoet zouden kunnen zijn onder het genot van een mooie Single Malt. We zijn beiden inmiddels ruim in de dertig, we zijn beiden vader van twee kinderen en natuurlijk ontzettend sportief (althans, ik denk het te zijn, John is het).

Dus John, mocht je dit lezen, het is nog niet te laat. We kunnen altijd nog vrienden worden. De redactie heeft mijn gegevens.


Deze blog is verschenen op Alphens.nl [12-02-2016]

[alphens.nl] Rondje meer meer meer!

Zondagochtend. De rust is datgene wat mij aantrekt aan deze plek. Ik zie de anderen, een kort knikje ter begroeting is voldoende. Samen met hen luister ik naar de stilte. Naar de stilte van Het Meer. Het Meer is voor mij een heilige plek. Het Meer vertelt geen verhalen, zij ís het verhaal.

Het Meer geeft me rust. Ook als ik er hardloop, of juist als ik er hardloop. Het Meer motiveert mij om sterker te worden, sneller te worden. Het Meer inspireert mij om verhalen te bedenken die ik kan delen. Ik ren het rondje om Het Meer regelmatig als trainingsrondje. Op snelheid. Daar valt eigenlijk vrij weinig over te vertellen. Ik ren, probeer heel hard te gaan en kom als een hijgend paard weer op mijn startpunt. Saai!

Liever neem ik je mee naar mijn langzaamste rondje. We schrijven najaar 1995. Ik zat in de tweede klas en we moesten verplicht een rondje om Het Meer rennen. Maar omdat mijn interesses toen beslist niet bij sport lagen, ging dat vrij moeizaam. Testosteronbom dat ik was, was ik meer geïnteresseerd in meisjes. In het bijzonder een bepaald meisje. Samen kwamen we al wandelend en kletsend na ruim drie kwartier weer bij de gymleraar aan. Ik denk dat hij zich groen en geel heeft geërgerd omdat hij zo lang moest wachten op ons. Voor mij was het de tijd van mijn leven. Kalverliefde.

In de afgelopen twintig jaar is er een hoop veranderd. Behalve Het Meer.

Deze blog is verschenen op Alphens.nl [04-02-2016]