[hardlopen] Niet verwacht, toch gekregen | Amsterdam Marathon | Halve marathon

Goh, wat is dat toch fijn: minder heftig getraind dan vorig jaar, maar toch een betere tijd neerzetten. Dat betekent dat mijn basis weer sterker is en mijn tempo hoger. Tuurlijk, ik ging ook voor een betere tijd dan vorig jaar. Maar dat het me lukte verbaasde me enigszins.

Vorig jaar had ik na een half jaar intensieve training met mijn schoonvader een fantastisch PR gelopen, bijna vijf minuten onder mijn vorige toptijd. (voor dat verhaal, hier klikken!) Daarna heb ik vanaf december weer doorgetraind voor een snelle "tien" (klik!) en andere goede tijden. Die goede tijden zijn onder meer een PR tijdens de afgelopen Dam tot Dam loop op de 10 mijl. Maar de trainingen waren, voor het gevoel, minder intensief en ook ben ik in de tussentijd voor de tweede keer vader geworden. Vooral dat laatste hakt erin; gebroken nachten, keuze baby knuffelen of hardlopen. Dat soort dingen.

Ik was dan ook helemaal niet zenuwachtig voor deze race, in tegenstelling tot vorige wedstrijdjes. Ik hoefde niet per se, en dat werkte erg ontspannend voor me. Vlak voordat we (mijn schoonvader deed ook weer mee) het startvak inliepen, nog een plasje gedaan, maar twee minuten voor de start (in een vol startvak) moest ik wéér. Zenuwen dacht ik nog. Dankzij mijn mooie tijd van vorig jaar, mocht ik dit jaar in het eerste startvak staan, erg leuk! Allemaal snelle mensen en daardoor weinig opstoppingen van tragere lopers.

Na bijna zes kilometer was ik het zat: ik ging plassen. Geen zenuwen dus. Ik liep wel totdat ik de stad uit was, staat anders ook weer zo lullig... Op zich wel een nette tijd op de vijf: 22m57s. Twee seconden langzamer dan mijn beoogde schema. Tussen kilometer vijf en kilometer 9 is het parcours redelijk oninspirerend omdat je dwars over een industrieterrein loopt. Wel leek het alsof er meer publiek stond dan afgelopen jaren. 

Op de tien had ik weer een prima tussentijd: 45m56s. Zes seconden achter op schema, inclusief plasje. Ik had ingezet op een relatief rustige start, en dat is wonderlijk genoeg prima gelukt. Want ook na vijftien kilometer was de tussentijd nog goed op schema: 1u08m52s, zeven seconden boven schema. Alles dus nog binnen bereik op die laatste kilometers.

Ik had van te voren bedacht, dat als ik kon versnellen, dat ik dat na de Torontobrug zou doen. Die brug is namelijk een hufter waar je geheid kapot op gaat als je er te hard van stapel loopt. Bovenop de brug, waar ik de afvlakking naar beneden voelde, ging ik versnellen. En dat is extra lekker als het iets afloopt natuurlijk. Ook in het Vondelpark kon ik het tempo vasthouden. Normaal gesproken heb ik daar mijn dip, omdat het een valsplatte heks is. En blijft. Maar hier lag dus mijn winst van een kalm begin: twintig kilometer in 1u31m34s. Wat een snelste ooit door mij gelopen tijd betekende op die afstand. En zes seconden onder schema.

 

Richting de finish werd het toch wat zwaar. Ik wist dat ik een PR ging lopen, maar kon toch niet meer zo doortrekken als die vijf kilometer ervoor. Hier valt dus nog wel winst te boeken. Mijn eindtijd was uiteindelijk 1u36m54s. Gek genoeg negen seconden boven mijn uitgerekende eindtijd. Negen seconden is niet veel (op een totaal van ruim 5800 seconden), maar ik wijt dat verschil aan mijn plaspauze eerder in de race.

Niet verwacht, toch gekregen: een nieuw PR op een mooie afstand die er toe doet. De 1u35m behoort zeker tot de mogelijkheden volgend jaar. Wellicht als ik een goede dag heb volgende week al! (Maar daar reken ik niet op tijdens de zware Berenloop op Terschelling.)

Lé    | 1u36m54s

Arie  | 1u46m11s

TCS Amsterdam Marathon 2012 | Uitslag Leon Hoogeveen

My Pace | Leon Hoogeveen

[varia] Opa (in memoriam)

MIJN OPA

Ik kan niet oordelen over mijn opa in zijn rol als zoon, zijn rol als man of zijn rol als vader. Wel kan (en mag) ik oordelen over zijn rol als opa. Dat is hem naar mijn mening prima afgegaan. Sterker nog, ik denk dat hij die rol het beste kon vertolken. IJsje hier, zakcentje daar, dat soort dingen. En hij had humor. Als voorbeeld; zijn favoriete voetbalteam was Feyenoord.

Mijn opa was van 1924. Een tiener nog toen de oorlog uitbrak. Ik denk dat hij die periode, net als vele anderen, het nodige heeft meegemaakt. Hij heeft nooit willen spreken over wat er in die dagen zich heeft afgespeeld in zijn omgeving. In mijn gedachten is hij verzetsheld. Daarnaast was hij een echte ondernemer. Hij heeft een hotel gerund (De Nachtegaal) en soort broodjeszaak gehad in het centrum van Noordwijk aan Zee (toepasselijk "Centrum" geheten).

Vroeger, toen ik nog wekelijks pendelde tussen Alphen (ma) en Noordwijk (pa), zag ik mijn opa heel regelmatig. Bijna iedere twee weken. Dan speelde ik daar met het speelgoed waar alle kleinkinderen mee speelden. Geen idee wat daartussen stond. Maar aangezien ik maar één van de drie kleinzonen was (tegenover een heel contingent aan kleindochters), zal het weinig soeps geweest zijn.

DE KWESTIE IS...

Later babbelden we vooral over sport en in het bijzonder voetbal. Feyenoord (haha), Ajax en het Nederlands Elftal kwamen regelmatig ter sprake. De afgelopen jaren praatten we ook over sport, maar vaker ging het nog over andere zaken. Armoede, politiek, of iets anders dat hij toevallig had gelezen of gezien. En als mijn opa een punt wilde maken, startte hij de zin altijd (echt áltijd!) met: "De kwestie is..." of, als het tegen een onbekender iemand voor hem was: "Meneer, de kwestie is...". Overigens was ik het vaak niet eens met zijn punt.

 

Waar sommige mensen als ze ouder worden ook een mildere toon krijgen, kreeg mijn opa juist een meer cynische toon in zijn uitspraken en gedachten. Mijn glas is halfvol, waarover het ook gaat, maar zijn glas bleek vaak halfleeg, gevoed door levenservaringen en het lezen van een bepaalde krant (De Telegraaf). Hij trok over het algemeen vrij weinig in twijfel over wat er in die krant stond, en dat maakt discussiëren niet veel makkelijker. 

De laatste tijd sprak ik hem niet veel meer. Als ik hem belde, voor zijn verjaardag, oma's verjaardag of zomaar, dan waren we binnen een minuut klaar. Ook als hij belde was het gesprek niet veel langer. Zo hoefde hij niets over de geboorte van Fien te horen, maar wenste hij ons alleen maar te feliciteren. Helaas heb ik Fien niet meer aan hem kunnen laten zien.

OUD

Mijn opa was oud. Misschien niet eens wat betreft zijn leeftijd, 88 is tegenwoordig niet onwijs oud, maar wel qua lijf en geest. Hij was doodsbang voor de dood, maar zoiets is nou eenmaal lastig te ontlopen. En dat moet vreselijk geweest zijn voor de man. Zijn uitvaart was zoals hij zich had gewenst: sober en snel. Frank (Sinatra; "My Way") en Andy (Williams; "Moon River"). Koffie en cake.

Ik heb mijn opa de afgelopen decennia in verschillende gedaantes gezien. Van in het begin een sterke, grote, ondernemende man naar aan het eind een kromme, uitgezakte, krakkemikkige oude man. Maar wat ik zeker weet, is dat hij trots was op al zijn klein- en achterkleinkinderen. En ik ben ook best trots op hem.

Mijn opa is dood. Van deze vier woorden heeft mijn oma het meeste last. Die zit na een jaar of 65 zonder haar man.

Leve opa!