[opinie] Zwarte Zaterdag

We hebben al zoveel informatie gekregen over het "BLOEDBAD IN ALPHEN AAN DEN RIJN", zoals Teletekst kopte, dat het lijkt alsof het al maanden geleden gebeurd is. Maar het is nog maar een week geleden. De wonden zijn nog vers en het dorpse trauma is groot.

Een kort berichtje op Twitter van @kav4sh (Tim) ("Weer schietpartij in alphen...") is het eerste wat ik erover lees. Thuis. Ik was toevallig vrij. Els was in de Aarhof. Ik dacht aan een ruzie en dat er iemand zijn pistool getrokken heeft. Zoals ook weleens gebeurd in een uitgaansgelegenheid. Maar midden op de dag? Maar er bleek meer aan de hand. Daarna volgen de berichten zich snel op. Waarheden, halve waarheden, geruchten. Schutter liep een kwartier schietend door het Ridderhof, 10 doden, tientallen gewonden, een tweede schutter. Er werd van alles op de sociale media gegooid.

Els was inmiddels weer thuis en zij had het ook al gehoord van een oude kennis. De tv ging aan, maar NOS besteedde nog geen aandacht aan het incident. Alphen Stad FM wel. Ook de computer ging aan en Twitter bleef stand-by. Nu het zo dichtbij was, wilde ik alles weten. Toen het gerucht ging dat er een tweede schutter was en er een helicopter over ons huis vloog, heb ik de achterdeur op slot gedraaid. Je weet immers maar nooit. Willekeur was troef.

Toen de stofwolk opgetrokken was, kwam de schade tevoorschijn. Twee minuten schieten; zes dodelijk getroffen slachtoffers, zeventien (zwaar) gewonden, een gelukte zelfmoord en een onbekend aantal getraumatiseerde getuigen. En wat mij het meest beklijft: de totale willekeur die is toegepast door een boze, onbegrepen, zieke jongeman. Ik kom zelf nóóit in het Ridderhof, maar vrienden en kennissen van mij wel. Die hadden dus ook...botte pech kunnen hebben. Of als de schutter de Aarhof onveilig had gemaakt, dan had Els of ik...Juul... Ik moet er niet aan denken.

Daarna komen de verhalen. Verhalen over de kansloze slachtoffers. Verhalen over de helden. Verhalen over de schutter. Verhalen van de nabestaanden. Het ontroerd mij enorm. Wat mij ook ontroerd zijn de bloemenzeeën bij de winkels in het Ridderhof. De matrixborden van de gemeente als je het dorp inrijdt: "Alphen rouwt om haar slachtoffers van 9 april." De minuut stilte voor sportwedstrijden net na het incident. De herdenkingsdienst op zondagavond. Een spontane twee minuten stilte.

Ik kan het met de beste wil niet begrijpen wat daar gebeurt is. Ik kan mij niet inleven in iemand die suicidaal is. Ik kan mij niet inleven in iemand die schieten als hobby heeft. Ik kan mij niet inleven in iemand die andere mensen door het hoofd kan schieten. Ik kan mij niet inleven in iemand die een geweer op kinderen kan richten. Buiten dat ik het niet kan, zou ik het ook helemaal niet willen. Dus ik begrijp het niet en zal het nooit begrijpen ook. Velen met mij.

De Waarom?-vraag zal nooit volledig beantwoord worden, maar is ook wezenlijk niet van belang. Het kan hoogstens wat troost bieden aan de nabestaanden, maar verzachten zal het niet. Eigenlijk is er maar één échte vraag: Hoe angstig moeten de slachtoffers zijn geweest op het moment vlak voor hun executie? We zullen het nooit weten.

Middels deze blog wil ik mijn respect tonen aan de slachtoffers van deze ramp. Ook sterkte aan de nabestaanden en ooggetuigen, die deze pikzwarte dag voor de rest van hun leven zullen meedragen. Of meetorsen.