[hardlopen] Trainingskamp

Afgelopen weekend was het dan eindelijk zo ver: op trainingskamp. Naar Bergen op Zoom. Met twintig mannen en vrouwen een weekend vol hardlopen, relaxen, gezellig eten en drinken en als afsluiter op zondag een stukje roeien. Dat was de planning tenminste.

Zaterdag

Bij aankomst in de Stayokay van Bergen op Zoom mochten we gelijk aan de zelfgebakken appeltaart. Een gewaardeerd loper nam afscheid. Hij is verhuisd en nam na 15 jaar afscheid van AAV’36. Maar natuurlijk trainde hij eerst nog een dagje mee. En die trainingen waren niet mals. De hostel ligt midden in het bos en dat was ook de plek waar we trainden. Onverhard, hier en daar wat hoogtemeters. Daar houd ik echt van! Lekkere training ook voor de trail die ik later dit jaar nog ga doen samen met nog een paar aanwezigen.

De eerste training was zeer gevarieerd: heuveltraining, loopscholing, sprintjes en wat meters maken. Hoogtepunt van de training was het balspel waarvan ik de naam niet weet. Als het al een naam heeft. Het leek wel wat op handbal, met twee teams en met twee ballen. En er was geen doel, maar een klein vierkantje waarin de bal gevangen moest worden voor een punt. Hoe verwarrend dit ook klinkt, in het echt was het nog iets chaotischer. Wel erg leuk. Behalve die bal op mijn neus. Natuurlijk hoorde ik bij het winnende team. Bij terugkomst genoten van een welverdiende douche, een heerlijke lunch (nog nooit zoveel gegeten) en daarna lekker in het zonnetje uitbuiken.

De afsluitende training van de dag was een duurloopje. Ik kon kiezen tussen 12,5 kilometer en 18 kilometer. Uit zelfbehoud gekozen voor de kortste afstand. Er mag immers aanstaande zondag ook weer gelopen worden in Amsterdam (halve marathon). Het tempo was lekker rustig en we konden even bijkletsen. Eenmaal terug bij de hostel weer op het terras gezeten met een cola en een bitterbal deze keer. En stoere verhalen. Zo stond het in de planning. Geen idee wat ik allemaal heb verteld, maar het was vast niet allemaal helemaal waar.

Het diner was goed. Evenals de gesprekken aan tafel. Met een clubje van vier kan je toch wat dieper op bepaalde materie ingaan en zodoende ontstond er een levendig gesprek over wel of niet verplicht donorschap. Na het diner was er wisseling van de wacht. Een aantal vertrokken (jammer!) en een aantal kwamen juist aan om de zondag mee te beleven (leuk!). Later op de avond leerde ik hoe grappig en spannend Uno kan zijn. Dat is wel een ander niveau dan thuis met de meiden. Ik raakte wat laat op stoom, maar uiteindelijk rolden de winstpartijen toch binnen. Over wie het licht uiteindelijk uitdeed, doe ik geen uitspraken.

Zondag

Ik bleek prima geslapen te hebben, dat is zeker geen vanzelfsprekendheid als ik niet thuis slaap. Na het ontbijt (erg goed) gingen we op voor de derde training. Vergelijkbaar met de eerste training, maar dan zonder het balspel waarvan ik de naam niet weet. Mul zand, single track, loopscholing, versnellingen. Zowat alles zat er weer in. Als afsluiter met een klein groepje nog even tien minuten op hoog tempo geknald door het bos. Met iets meer hoogtemeters en nog meer mul zand. Hoe zwaarder hoe beter!

Na weer een verfrissende douche, de spullen gepakt en op weg gegaan naar het Steenbergse Vliet om te gaan kanoën. Teambuilding op het water. Inclusief lunch. Ik zag er een beetje tegenop, want water en ik zijn geen vrienden. Maar het was genieten. Met z’n vieren in een boot en fijn peddelen. Het was nog steeds heerlijk weer (ik denk dat ik zelfs een beetje bruin geworden ben) en we voer langs natuurgebieden van Natuurmonumenten. Wat wil je nog meer? In totaal iets van acht kilometer gevaren en onderweg op een stukje verlaten weiland onze lunch opgepeuzeld. Een paar uur varen verder was ik (en velen met mij) er wel klaar mee en mijn kont ook. Die bankjes in de kano zijn niet supercomfortabel.

Zo kwam er een eind aan een weekend met veel rennen, relaxen, lachen, eten, drinken, kletsen, wat slapen en roeien. En vooral veel ontspanning. Had ik het woord heerlijk al eens gebruikt? Want dat woord past het best bij het gevoel dat ik heb overgehouden aan dit weekend.

Sandra, Deborah en Ruud, mijn dank is groot voor het organiseren van dit weekend.

Deze blog is ook verschenen op aav36.nl [14-10-2016]

[alphens.nl] Instant Classic - Halve om Alphen

Afgelopen zondag was voor de tweede keer de Halve om Alphen. Een halve marathon over de grens van stad en polder. Een gezellig klein loopje, waar de cola, het bier en chips klaar staat in een partytent als je over de finish komt.  Wat mij betreft nu al een klassieker.

Vorig jaar was de vuurdoop en die was uiterst geslaagd (zeker voor mij met een derde plaats), dus de tweede editie kon niet uitblijven. De start bij de Leidsche Schouw is nu al legendarisch: als de trein verderop gepasseerd is en het voetgangerslicht springt op groen, dan is het tijd om te gaan. Al vrij snel zat ik in een kopgroepje van vier man dat zich los had gemaakt van ‘het pak’. In het begin kletsten we nog wel wat, niet veel later werd er toch wel serieus doorgelopen.

We liepen richting de Albert Schweitzerbrug en de dame die op de fiets mee was waarschuwde ons: er stonden auto’s stil, de brug moest wel op zijn. En ja hoor… stonden we dan. Voordeel: je kon even uitrusten. Nadeel: je raakt uit je ritme en de achtervolgers konden zo wel erg makkelijk dichterbij komen. Dit geintje kostte me anderhalve minuut. Ongeveer.

De slagboom was nog niet omhoog of wij vieren gingen verder waarmee we bezig waren: lekker doorlopen en weer voorsprong pakken op de rest. Na een kilometer of 8, sloeg de kopgroep uit elkaar. Ik kwam op de derde positie en zag de twee voor mij gestaag weglopen. Eenmaal langs de volkstuinen van de Ridderbuurt leek ik dichterbij te komen en hoorde ik ook de voetstappen van nummer vier niet meer. Oeh, als ik toch eens in de buurt zou kunnen blijven en dan de laatste kilometer nog proberen…

Op het golfterrein loste de uiteindelijke winnaar de nummer twee en liepen we allemaal op zo’n 100 meter van elkaar vandaan. Bij de Aarbrug moesten we via de trap omhoog onze weg vervolgen. Ik zag dat de koploper dat even vergeten was, dus schreeuwde ik, met zowat mijn laatste adem inmiddels, dat hij met de trap omhoog moest. Gelukkig voor hem hoorde hij mij.

Na de fly-over (stijl kreng) en een stukje Rietveldsepad, mochten we rechtsaf het Ravelijnpad op. Toen was het klaar met de pret. Wind en regen keerden zich tegen ons en ik had daar de meeste moeite mee van de drie: de koploper en de nummer twee liepen verder bij mij vandaan. Gelukkig had ik te horen gekregen dat ik flinke voorsprong had op nummer vier.

Terug onder de N11 door, was het laatste stuk aangebroken richting de finish. Toen ik de partytent zag staan, kon ik nog een (hele) kleine versnelling plaatsen en mocht ik juichend, volledig uitgeput en doorweekt tot op de onderbroek als derde over de finish. Met een tijd vergelijkbaar met die van vorig jaar, maar dan met wachten voor een brug.

Als over dertig jaar blijkt dat deze wedstrijd inderdaad een klassieker geworden is, dan kan ik mijn kleinkinderen vertellen dat ik bij de eerste twee edities maar mooi op het podium geëindigd ben!

Deze blog in verschenen op Alphens.nl [4-10-2016]

[alphens.nl] Spanning en sensatie

Voel jij het? De spanning voor de wedstrijd. Echt niet? Ik wel. Zondag is het namelijk zo ver: Dé 20 van Alphen. En ja, ik voel de spanning.

Aanstaande zondag ga ik voor de dertiende keer op een rij de 20 van Alphen lopen. Dat lijkt heel wat, maar stiekem heb ik vaker de 10 van Alphen gerend dan de echte 20 van Alphen (9 om 3 keer). Zondag ga ik wel voor de 20 kilometer. Vorig jaar deed ik de 20 kilometer uit nood, mijn schoonvader was ziek en een startnummer voor de 10 kilometer (die van mij) raak je sneller kwijt aan iemand anders dan een startnummer van de 20. Tot aan de 15 kilometer ging het goed op schema, maar daarna kreeg ik last van… waarvan niet eigenlijk?

Dit jaar is anders. Ik ben nu beter voorbereid. Duurloopjes, intervallen, rusten, goed eten. Tja het kan niet mis dit jaar. Mijn doel is om een persoonlijk record te rennen. Dan zal ik dus onder de 1 uur 28 minuten en 46 seconden moeten. Die tijd heb ik gelopen toen ik best in vorm was en mijn huidige persoonlijk record op de halve marathon heb gelopen (in Nieuwkoop). En aangezien dat alweer 2,5 jaar geleden is, wordt het wel weer tijd voor een toptijd op een lange afstand.

Voor degene die de spanning ook voelen: succes morgen. Voor degene die dat niet voelen: kom ons vooral aanmoedigen. Voor de mensen die er niets voor voelen: blijf alsjeblieft lekker thuis.

[alphens.nl] John en ik

Afgelopen zondag kreeg John een mooi afscheid in de Arena. De enige Alphenaar die ooit in een WK-voetbal finale heeft gestaan, is voetballer af. John had een vriend van mij kunnen zijn, ware het niet dat er een aantal variabelen zijn die roet in het eten hebben gegooid.

Het begint al bij onze geboorte. Ik ben veel te vroeg geboren. Daardoor zouden we nooit bij elkaar in de klas komen op de scholen die wij van binnen gezien hebben. Zelfs niet op de middelbare waar ik nog wat klassen heb overgedaan.

John en ik hebben onze eerste stappen op het voetbalveld gezet bij dezelfde vereniging. Alleen bleek hij vrij getalenteerd en was hij al vertrokken naar Ajax toen ik werd aangemeld door mijn ouders. Ik was wat minder getalenteerd en hield het na twee jaar weer voor gezien.

Toen John doorbrak in Amsterdam, zat ik in de studieboeken. Elders in Amsterdam. Ik leerde hoe je SWOT-analyses moest maken, een bedrijfsplan op zette en hoe reclame-campagnes in elkaar staken. John leerde van de beste op dat moment (Jaap Stam), speelde Champions League en werd international. Na mijn studie heb ik John nog wel eens zien voetballen in de Arena, als ik mee mocht met een paar die-hards.

Na een periode bij Ajax vertrok John de wijde wereld in. Terwijl ik niet verder kwam dan Den Bosch, Zoeterwoude, Zwammerdam en Pijnacker, werkte hij in Madrid, Liverpool, London en Berlijn. Soms was ik best jaloers. Een beetje. Van je hobby je werk maken en overal in Europa laten zien waar je goed in bent. Én een WK-finale spelen… Overigens heb ik van mijn werk mijn hobby gemaakt, telt dat ook?

Maar naast deze variabelen waardoor John en ik elkaar nooit ontmoette, hebben wij ook overeenkomsten. Raakvlakken waar we best een paar avonden mee zoet zouden kunnen zijn onder het genot van een mooie Single Malt. We zijn beiden inmiddels ruim in de dertig, we zijn beiden vader van twee kinderen en natuurlijk ontzettend sportief (althans, ik denk het te zijn, John is het).

Dus John, mocht je dit lezen, het is nog niet te laat. We kunnen altijd nog vrienden worden. De redactie heeft mijn gegevens.


Deze blog is verschenen op Alphens.nl [12-02-2016]

[alphens.nl] Rondje meer meer meer!

Zondagochtend. De rust is datgene wat mij aantrekt aan deze plek. Ik zie de anderen, een kort knikje ter begroeting is voldoende. Samen met hen luister ik naar de stilte. Naar de stilte van Het Meer. Het Meer is voor mij een heilige plek. Het Meer vertelt geen verhalen, zij ís het verhaal.

Het Meer geeft me rust. Ook als ik er hardloop, of juist als ik er hardloop. Het Meer motiveert mij om sterker te worden, sneller te worden. Het Meer inspireert mij om verhalen te bedenken die ik kan delen. Ik ren het rondje om Het Meer regelmatig als trainingsrondje. Op snelheid. Daar valt eigenlijk vrij weinig over te vertellen. Ik ren, probeer heel hard te gaan en kom als een hijgend paard weer op mijn startpunt. Saai!

Liever neem ik je mee naar mijn langzaamste rondje. We schrijven najaar 1995. Ik zat in de tweede klas en we moesten verplicht een rondje om Het Meer rennen. Maar omdat mijn interesses toen beslist niet bij sport lagen, ging dat vrij moeizaam. Testosteronbom dat ik was, was ik meer geïnteresseerd in meisjes. In het bijzonder een bepaald meisje. Samen kwamen we al wandelend en kletsend na ruim drie kwartier weer bij de gymleraar aan. Ik denk dat hij zich groen en geel heeft geërgerd omdat hij zo lang moest wachten op ons. Voor mij was het de tijd van mijn leven. Kalverliefde.

In de afgelopen twintig jaar is er een hoop veranderd. Behalve Het Meer.

Deze blog is verschenen op Alphens.nl [04-02-2016] 

[alphens.nl] Herken ik jou niet ergens van?

Tijdens het hardlopen kwam ik een vrouw op een fiets tegen. Nou gebeurt dat wel vaker, maar deze dame had een heel blij gezicht. Ze straalde helemaal. Bij het verkeerslicht sprak ik haar aan: “Wat een blij gezicht. Mooi.” “Dank je,” stamelde ze terug. Om het niet te ongemakkelijk te maken, ging het verkeerslicht snel op groen. Zij, met haar blije gezicht, fietste weg en ik sjokte verder. Haar dag was al goed, mijn dag ook. Ik zie haar nog geregeld in het dorp, mooi als altijd. Ze herkent mij niet.

Ooit ging ik heel regelmatig uit naar Querelle. Leuke tent, zeker als je jong bent en in het zaaltje boven je favoriete deuntjes worden gedraaid. In al die jaren ben ik maar één keer mijn jas kwijt geraakt. Ik baalde. Het was immers vrij koud. Zonder jas naar buiten en wat schetste mijn verbazing: er stond even verderop een kerel met míjn jas aan! Uiteraard ging ik naar huis met mijn jas. Al voelde het niet meer helemaal als mijn jas. Ik zie die kerel nog wel eens lopen, maar ik heb niet het idee dat hij mij herkent.

In dorp kom ik mensen tegen die ik niet ken, maar wel denk te kennen. Ik heb dan de neiging om gedag te zeggen. Dat is op zichzelf niet zo erg, maar de tegenreactie kan soms lauw overkomen, als er al reactie is. Sportclub, school, uitgaan, het dorp, ergens is er een connectie. Maar als dit voor mij geld, geldt dat ook voor anderen. Er zijn dus mensen, in Alphen, die mij telkens tegenkomen en mij een blik van herkenning geven, terwijl ik ze straal voorbij loop... Wat een hork ben ik toch!

Sorry.

Deze blog is verschenen op www.alphen.nl [26-01-2016]

[alphens.nl] Papa verteld

Ik ben opgegroeid in de Schilderswijk. De Alphense, niet die beruchte Haagse. De Ruisdaelstraat was de straat, naar de schilder Jacob van Ruisdael. De eigenwijs van de familie. Mocht je willen weten waarom, Wikipedia is je vriend. Werd daar de kiem gelegd voor míjn eigenwijzigheid? In de straat woonden naast mijn familie ook andere families, die luisterden naar de namen Splinter, Huitema, Langerak, Sassen, Berendsen en Boogerd.

Soms rij ik met mijn kinderen langs mijn ouderlijk huis. Gewoon om even te kijken. Herinneringen ophalen. Dan vertel ik hen dat ik daar gewoond heb vanaf ik hun leeftijd had. In gedachte neem ik het sprintje naar het hoek van de straat. Goh, wat een eind was dat. Toen. In mijn huidige werkelijkheid stelt het niets voor.

De route naar mijn oude basisschool, De Timotheüs, staat in mijn geheugen gegrift. Met frisse tegenzin ging ik daar een jaar of acht heen. Langs die afzichtelijke Goede Herderkerk. De weg naar dorp, waar ik groente en vlees haalde bij Van Nes en Van Es. Of was het andersom? Met de fiets brood halen uit het nachtapparaat van Zonneveld. En dat terwijl er een winkeltje tegenover ons huis was die overdag van alles verkocht.

Mooi was die tijd dat ik tijdens de EK finale van ´88 buiten aan het skateboarden was, terwijl heel Nederland aan de buis gekluisterd zat. Lekker rustig op straat. Spannend was het toen we als bewoners van de straat op straat gingen staan om te zorgen dat er niet zo achterlijk hard door de straat gereden zou worden. Het heeft geholpen, even later lagen er drempels. Toen ik zelf mijn rijbewijs had, vond ik die dingen maar behoorlijk irritant.

Stoepkrijten in de poort. Kuilen graven in dat immense grasveld daar waar nu de Judith Leijsterstraat is. Hangen in ‘het speeltuintje’. In de zomervakantie zelfs tot half tien! Ruzie maken met mijn kleine zusje. Voetballen tegen de loods die er toen nog stond. Zoenen achter de coniferen met mijn eerste vriendinnetje. Midden in de nacht een standje krijgen van mijn moeder: “Je bent te laat, dronken en je stinkt.” Nooit meer wat over gehoord. Maar heel dronken was ik niet, aangezien ik het onthouden heb. Wandelen naar Het Groene Hart Lyceum. Vozen met…

Ach, ze hoeven niet álles te horen.



Deze blog is verschenen op www.alphen.nl [19-01-2016]