[juul] Kloon

Als ik naar haar krullen kijk, zie ik mezelf. Als ik naar haar blauwe ogen kijk, zie ik mezelf. Als ik naar de kuiltjes in haar wangen kijk, zie ik mezelf. Als ik naar haar fragiele lijfje kijk, zie ik mezelf. Als ik haar chocolade zie snoepen, zie ik mezelf. Als ik naar haar logica kijk, zie ik mezelf. Als ik naar haar gevoel voor humor kijk, zie ik mezelf. Als ik naar haar enthousiasme kijk, zie ik mezelf. En ook als ik naar haar streken kijk, zie ik mezelf.

Het is ongelooflijk, maar Els en ik zijn in staat geweest om mij te klonen. Maar dan in meisjesvorm. Of de wereld daar blij mee moet zijn is een tweede. Ach: volgens mij heeft de wereld niet zo veel last van mij. Nu is Juul wat ouder en ik vind het fascinerend om te zien hoe ze zich ontwikkeld. Sinds die paar weken dat ze naar school gaat, heeft ze enorme stappen gezet. Ze is pienter en leergierig (dat heeft ze dan meer van haar moeder) en soms ook wel wat lui (ik zie mezelf). Niet dat we dachten dat ze niet mee kon komen, het moest toch maar gebeuren. Het verschil tussen vier uurtjes peuterspeelzaal en 24 uur naar de 'grote' school kan je gerust gigantisch noemen. Maar het gaat haar uitstekend af.

Ik ben zo benieuwd, dat ik haast niet kan wachten hoe zij zich verder gaat ontwikkelen. Welke eigenschappen neemt ze van mij of van Els over en op welke eigenschappen gaan wij geen invloed hebben? En welke eigenschappen hoop ik dat ze beslist níet overneemt van mij of Els. Mijn directheid, mijn ochtendhumeur of Els' neiging om teveel hooi op haar vork te nemen. Maar hoe kan je je kind daarvoor behoeden, terwijl je zelf wel het voorbeeld stelt? En moet je je kind daarvoor wel behoeden? Kan dat überhaupt? Ik denk dat we het allemaal maar op zijn beloop moeten laten gaan. Genieten van de mooie eigenschappen, accepteren van de mindere. Met z'n allen maken die eigenschappen Juul tot dat mooie persoontje dat ze ontegenzeggelijk is.

En dan heb ik er nog zo eentje rondlopen! Wat een gezegend mens ben ik toch...