2011 ...was het jaar dat Juul 1 werd, Els 27 en Stitch 7. Ikzelf alweer 31. Daarnaast werd ons huwelijk 2 jaar, onze relatie 13 en ons huis 3 (voor ons dan).
2011 ...was het jaar van de babyboom: van Merle, Nelis, Fedde, Liva, Riva en Noor ga ik nog veel horen, op welke manier dan ook. Daarnaast is mijn kleine zusje in het echt verbonden.
2011 ...was het jaar van mijn gedisciplineerde trainingsarbeid, welke resulteerde in 4 PR's; 10KM, 15 KM, 10 mijl en de halve marathon. En officieus ook nog op de 20KM (tussentijd) en het rondje meer (handmeting).
2011 ...was het jaar van de fijne vakanties en uitjes. Medebach (Dui), Ágios Nikólaos (Gri) en Terschelling (Ned) werden bezocht. Evenals Avifauna, Blijdorp, Ouwehand, Apenheul en Beekse Bergen.
2011 ...was het jaar van de nieuwe cd's. Kasabian en Machinehead kwamen met een absolute topper. En Incubus en Metallica (samen met Lou Reed) met een absolute flater. Pearl Jam met een verzamelaar en Eddie Vedder met een klein briljantje.
2011 ...was het jaar van een top Lowlands. Die ik samen met vrouw en kind kon beleven (althans, de ochtenden). Verder ook nog gezien; DeWolff (3x), Triggerfinger (2x) en mijn laatste optreden van De Heideroosjes ooit. En een feestje, ter gelegenheid van het einde van Kink FM.
2011 ...was het jaar van cultuur. Theater Castellum schotelde voor mij voor: Wilfried de Jong en zijn fiets, Gavier Guzman, Lebbis en Jansen. Die laatsten niet samen overigens. Allen fantastisch.
2011 ...was het jaar dat ik een absolute topomzet heb gedraaid voor de Gall&Gall, en dus ook voor mijzelf. De week voor Kerst nog nooit zoveel klanten en zoveel omzet. En dat samen met mijn nieuwe collega, Nancy.
2011 ...was het jaar van de tragiek. De schietpartij in Alphen dichtbij (klik hier voor mijn gedachtes erover), de slachtpartij in Utoya en het noodweer in Hasselt (Pukkelpop) verder weg. En alweer bijna uit het zicht verdwenen; de overstromingen in Thailand en Brazilië, aardbevingen in Japan en Nieuw-Zeeland en de droogte en hongersnood in de Hoorn van Afrika.
2011 ...was het jaar dat de coalitie zijn ware aard toonde: kil en koud. Vol van symboolpolitiek en wars van enige menselijke trekken. Mensen die het al zwaar hebben, krijgen het steeds zwaarder, zeker als je toevallig aan de andere kant van de wereld woont of geboren bent.
2011 ...was het jaar van de Euro. En de daarbij behorende recessie. En de daarbij behorende bezuinigingen. En het daarbij behorende oeverloze geouwehoer. Aan bangmakerij hebben we allemaal niets.
2012 ...wordt het jaar dat Juul 2 wordt, Els 28 en Stitch 8. En ik alweer 32. 2012 gaat weer een hoop brengen; zowel mooie momenten als tragiek. Maar welke, dat weet ik gelukkig nog niet.
ZATERDAG Oei...zenuwen, en dat op zaterdagavond. Heb ik voldoende getraind? Heb ik voldoende kilometers gemaakt? Heb ik voldoende rust genomen? Ja is het antwoord die ik geven kan. Op alle vragen die ik mezelf stel. Maar waarom heb ik dan toch zo de zenuwen?
De onzekerheid is helemaal niet nodig, want alles is perfect: mijn voorbereiding, mijn vorm en het weer helpt een handje mee. Maar ja, het moet in mijn kop ook goed zitten natuurlijk. Het is voor het eerst dat ik mezelf een doel stel wat betreft trainen en tijd die eruit moet rollen: 1 uur en 39 minuten, of daarvoor. Dat zou nog veel beter zijn.
ZONDAG Op naar het startvak. De zenuwen zijn gelukkig helemaal verdwenen. Ik ben ontspannen en over een klein kwartier gaan we vertrekken. Kom maar op! Ik ben er klaar voor!
PANG! We mogen. Ik wens mijn schoonpapa succes en ik ga er vandoor. Hij is geblesseerd geweest en mag blij zijn als hij het pijnvrij uitloopt. Ik moet het dit keer doen zonder haas. Geeft niet, ik ben er namelijk gewoon klaar voor.
22.53 Godsamme, ga opzij! Ik wil ver voor de 1 uur 45 voorbij de finish zijn! Nu blijven er tientallen mensen achter die pacer en in mijn weg lopen. Ah een gaatje, daar moet ik doorheen. Oei, iets te snel volgens mijn eigen schema, maar ach. Maar 37 seconden dus dat valt reuze mee.
45.23 Ah geweldig! Daar staan Els en Juul. "Hup papa!" Wat een geweldige verrassing is dit. Kusje!! Hoe zijn ze hier gekomen? Waar zullen ze straks staan? He, 10 kilometer? Nu al? Het lijkt wel alsof ik vlieg en zoiets verteld de tussentijd mij ook. 97 seconden voor op schema. Nou ja, we zien wel of ik dat terug moet betalen. Nu van genieten zolang het kan. Sjezus, wat is dit gedeelte van het parcours toch verschrikkelijk saaaaiiiiii...
1.08.26 Nee, ik heb nog geen water nodig. Later misschien, maar nu gaat het lekker, nu niet stoppen. Hoekje om en dat gaan we weer richting centrum toch? Dan wordt het vast ook weer wat gezelliger langs de kant. Het zou mooi zijn als ik 13 kilometer binnen het uur zou lopen. Oh 59.07. Beter! Nog maar 8 kilometer, dat is niks.
Au! Steek! In mijn zij. Waarom? Ik heb uren geleden mijn brinta naar binnen gewerkt en ruim een uur voor de start een broodje kaas. Dat is toch niet te kort voor de start? Kom op, keihard negeren die handel en de gedachten ergens anders op richten. Ben ik er al bijna? 124 seconden voor op schema, dus ik mag nog wat verliezen het laatste stukje.
1.33.32 Shit, dacht ik nou net echt dat ik de Torontobrug al had gehad? Mijn hemel wat is dit klote. Ik ga mezelf niet hier kapot lopen, dus doe rustig aan Lé. Laat je maar inhalen door al die zotten, rustig aan. Kanonne, waar is de top van dit ding? Ieder jaar wordt ie hoger volgens mij. Dit is gewoon niet leuk meer. Wel medelijden met de marathonlopers die er al 36 kilometer op hebben zitten als ze dit krijgen.
Zo nu eerst een slokje water. Kan ik even wandelen, want drinken en hardlopen tegelijk lukt me nog steeds niet. Hee, mijn steek is weg. Hoe heb ik... Oh wacht daar is het weer. Maar weer negeren, is het dan toch mentaal? Steek in je zij? Hier staat pa en Henny ergens denk ik. Opletten. Zullen ze weer aan de linkerkant staan? Ik ga voor links.
Oh wat blijft dat Vondelpark toch een verschrikkelijke heks! Ik wil door...ik moet even wandelen. En pa en Henny ook nog niet gezien. Het is toch lekker weer, konden ze toch wel even naar Amsterdam komen? Nou kom op, we gaan weer. "Oh kom op Leon!" Ah, staan ze hier? Voor mij! Tof! Nu doorlopen.
1.38.12 Wat is nou 1 kilometer? Kom op alsof het een interval is. Daar zijn de grote matrixborden al. "Kom op Lé! Je bent er bijna!" Ah daar staat Els dus. Waar is Juul? Is Arja ook mee? Ik zie het zo wel. Nog 500 meter. Eitje. Knallen! Toch jammer dat de pilaar voor het stadion ingepakt is, geeft een heel andere sfeer dan voorgaande jaren.
200 meter. 175 meter. Kom op. Ik ben er nu echt bijna. 100 meter. Een kleine 30 seconden dus. 25 meter. Ik ben er! 1.38.11 staat er op mijn horloge! Nu even blijven lopen en de drukte uit. Water halen.
"Waar zit je dan?" Achter die blauwe bak bij het tassenophaalpunt. Moet ik dan echt opstaan? Ik sta wel even op. Zet Juul maar hier neer en kijk jij of je je vader ziet.
MAANDAG Ik heb het gered. Mijn doel bereikt en zelfs méér dan dat. Toen ik daar zat, op het plein achter die blauwe bak, heb ik een traantje gelaten van blijdschap. Blijkt al die training niet voor niets geweest te zijn en kan ik gewoon ontzettend trots op mijzelf zijn.
Uiteindelijk haal ik 4 minuten en 48 seconden van mijn vorige beste tijd af. Nu eerst een rustige periode met een mooie loop op Terschelling en daarna nieuwe doelen stellen voor 2012. Iets met een 20 kilometer of een snellere halve marathon of zo.
TROTS Nadat ik tweede paasdag voorbij was gestoken door mijn vrouw, ben ik, trots als ik blijkbaar ben, aan het trainen geslagen. Al deze trainingsarbeid moet resulteren in een, voor mij, toptijd op de halve marathon van Amsterdam. Volgende week. Volgende week. Iedere keer als ik het schrijf is het weer dichterbij. Volgende week.
RUSTWEEK Vandaag mijn laatste training gehad voor volgende week. Waarschijnlijk donderdag nog wel even de beentjes strekken (30-45min), maar voor de rest doe ik niets meer. Nou ja... Het leven gaat door, dus ik kan niet bepaald met de benen op tafel zitten.
PLAN Voor volgende week heb ik een plan, of beter geschreven, een schema. Dit schema zorgt ervoor dat ik 1 uur 39 ga lopen. Dat is dan weer 4 minuten onder mijn huidige PR. Mijn schema in cijfers (4.42 per km):
05 km | 23.30
10 km | 47.00
15 km | 1.10.30
20 km | 1.34.00
21,1 k | 1.39.00
Nu alleen nog even bedenken waar ik dit schema opschrijf. Op mijn arm of zo.
VOORBEREIDING De resultaten van de afgelopen weken liegen er niet om: ik heb afgelopen 2 maanden PR's gelopen op de 10 en 15 km, 10 mijl en een evenaring van mijn PR op de 5 km. Deze resultaten zeggen mij dat het met zowel de snelheid als met de duur goed zit. En dat zegt mij weer dat ik mij geen zorgen hoef te maken voor volgende week. Maar ja, er blijven nog genoeg variabelen over: mijn lijf, mijn lede, mijn kop, het weer.
KNALLEN Maar ik ben er klaar voor! Ik ga ervoor: een dik PR op een mooie afstand. In de training loop ik lekker en in de wedstrijden komt het er vooralsnog prima uit. Volgende week een update. Volgende week...
Nadat ik twee weken terug al had laten weten In Training te zijn, ben ik nu In Vorm. En dat blijkt wel uit de tijden die ik afgelopen week heb gelopen bij verschillende polderloopjes. You've got to love them!
MAANDAG | DE MEIJELOOP Eens in het jaar dit loopje. Is genoeg. Mooi vlak parcoursje. Een heen-en-weertje van 7,5 kilometer. Van te voren best zenuwachtig, omdat ik nu ging zien en merken waar ik stond in mijn trainingsproces. Train ik te weinig? Te veel? Of precies genoeg? Ik wist het niet.
De voorbereiding is wat apart als een loopje in de avond is, want ga je voor een maaltijd, een gedeelte daarvan of meer voor tussendoortjes? Ik ging voor de brinta, net zoals wanneer de loop 's ochtends of 's middags zou zijn. Daarna Juul te slapen gelegd bij mijn schoonmoeder (zij past sowieso altijd op dinsdag op, dus kwam nog goed uit ook) en met de auto richting De Meije (een slingerende weg met een paar huizen cq. boerderijen ernaast).
Nadat ik goed had warm gelopen klonk de start: GAAN! Ik wilde 4.30 minuten per kilometer lopen en dat 15 kilometer lang, zodat ik op de tijd van 1.07.30 uit zou komen. Zou een PR zijn. Maar het ging anders. Het ging harder. De eerste kilometer ging al in 4 minuten en dat deed geen pijn, althans, nog niet. En dat ging het ook nooit doen! Ik liep heerlijk ontspannen en het ging me vrij makkelijk af. Eerste 5 kilometer gingen in 21,26, wat een evenaring van mijn PR daarop betekende (al was dat bij de Zegerplasloop en die is 147 meter langer). Het 10 kilometerpunt verdween na 43,14 onder mijn voeten en dat betekende wel een officieus PR, want nooit sneller gelopen en nu moest ik nog eens 5 kilometer. De laatste 3 kilometer waren van vechten en doorzetten, want vanzelf ging het niet meer. Eindtijd: 1 uur, 5 minuten en 4 seconden! Dik 3 minuten onder mijn vorige snelste tijd! Al dat trainen is dus niet voor niets geweest!
Ik blij, maar na een uur was mijn adrenaline op en stortte ik compleet in. Geen honger, koud, rillen, moe... In een heet bad weer warm geworden en daarna voldaan in bed in slaap gevallen.
Lé | 1,05,04
Arie | 1,13,30
Els | 1,18,50
DONDERDAG | BRUGGENBUURTLOOP Dinsdag heel even de spieren ontdaan van enige stijfheid en een half uurtje rustig gelopen. Ging wel lekker eigenlijk, onverwachts. Donderdag was de traditionele Bruggenbuurtloop in Nieuwkoop. Ik had twee opties: 5 kilometer knallen of 10 kilometer rustig en er een stevige training van maken. Gezien mijn staat van eerder in de week en de prestatie die erbij hoorde voor optie 2 gekozen.
Bij de Bruggenbuurtloop loop je telkens rondjes van 1 kilometer, met een stijl hellinkje erin, tot je er gek van wordt. Zeker bij de 10 kilometer. Verstand op '0' en GAAN! Zonder me uit te sloven gingen de eerste twee rondjes in 4.25 per kilometer. Mijn tussentijd na vijf rondjes was niet supersnel, maar wel met potentie tot een snelle tijd: 21,48. Twee keer dat en ik zat onder mijn vorige PR (44,14), dus versnelde ik, iets. Na zeven rondjes haalde ik de eerste dame in, en toen wist ik dat ik een mooie tijd neerzetten kon. Ik stortte niet in en de laatste kilometer was wel wat zwaar, maar kapot? Nee, dat niet.
De tweede helft van mijn race ging in een evenaring van mijn PR op de 5 kilometer en dus een negatieve split: altijd goed! In de laatste ronde haalde ik zelfs mijn schoonvader in! Arme man. Ik zette mijn horloge stil op 43,14, zonder tot het gaatje gegaan te zijn. Dezelfde tijd als maandag op de 10, PR en dus de bevestiging dat ik verder en sterker ben dan een paar jaar terug.
Lé | 43,14
Arie | 48,30
ZATERDAG De afgelopen week geeft mij een hoop vertrouwen voor de toekomst, voor halverwege oktober. Dan doe ik een aanval op mijn PR op de halve in Amsterdam. Nu al zin in!
THUIS (I) Ieder jaar voelt weer als thuiskomen: A Campingflight To Lowlands Paradise. En nee: ik ben er nog steeds niet te oud voor, zoals mijn moeder altijd beweerd. Dit jaar was alweer mijn negende editie, en ik heb me wederom uitstekend vermaakt. Alleen deze keer heb ik niet hoeven slapen in een te krappe slaapzak op een te zacht luchtbed in een te klamme tent op een te luidruchtige camping. Deze keer zat ik in een appartement, met een normaal bed en normale douche, bijna om de hoek! Ideaal.
Hulde aan de 30+'ers!
VRIJDAG Nadat we de spullen hadden uitgepakt en de kamers in orde gemaakt hadden, togen Yanto, Noor en ik op de fiets voor een ritje richting Lowlands. Het bleek 35 minuten te zijn voordat we bij de ingang waren, en dat was het ontbreken van die klamme tent meer dan waard. Alleen blijken er in Flevoland nog geen lantaarnpalen beschikbaar, dus de terugreis zou in het aardedonker voltooid moeten worden. Voor later zorg.
Na een korte bivakkering in de rij, een felgeel bandje om de rechterpols en een beklimming van de 'brug', was de eerste act net begonnen: Underoath. In de Grolsch, dus gelijk een endje lopen. Het was hard, maar daarachter zat een middelmatig bandje met een overenthousiaste toetsenist. Daarna wilde Yanto naar De Jeugd Van Tegenwoordig in de Alpha. Hun muziek vind ik nog steeds niets, maar ze klonken beter dan een paar jaar terug. Paar uur later was het de beurt aan dEUS. Wat een topband! Ik ken vrij weinig van hen, maar dat deerde niet. Sfeer was goed, uitzicht was goed en ze speelden The Architect. Maar het absolute hoogtepunt van de dag was toch Arctic Monkeys. Wat zijn zij gegroeid sinds de eerste keer dat ik ze zag, ook op Lowlands. Alle hits kwamen voorbij en bij When the sun goes down gingen zelfs bij mij de voetjes van de vloer!
's Middags hadden we al gezien dat er een wijnbar, VinVin, aanwezig was. Daarom na Arctic Monkeys wijntjes geproefd en opgedronken: de sauvignon blanc (be)viel prima. De reis naar 'huis' was fris en donker, maar we hadden een heerlijke boxspring in het verschiet om in te slapen.
ZATERDAG Wat is er lekkerder naast je vrouw en in de buurt van je kind wakker worden in een echt bed? Niets! Dus heerlijk geslapen, heerlijk ontbeten, heerlijk gezwommen, heerlijk gedoucht en heerlijk geluncht. Na de lunch naar het terrein gefietst en zo doorgelopen naar daar waar de sfeer nog steeds onveranderd top was.
Ik wilde per se op tijd zijn voor DeWolff. Ik had ze al een paar keer gezien en was nieuwsgierig hoe ze zich zouden redden op zo'n groot podium in zo'n immense tent (Alpha). Het antwoord: Geweldig. Die gasten worden steeds beter en ze zijn nog zo jong. Ik ben razend benieuwd waar zij gaan eindigen. In één woord: waanzinnig! Het spreekwoordelijke dak ging eraf. Later vond ik op Youtube nog het filmpje hiernaast. Aanschouw het talent! De rest van de dag een wat rondgewandeld zonder ergens te blijven hangen.
Toen we aan het hangen waren nabij de Alpha, hoorde ik in de verte herrie komen uit de Charlie. Dat klonk erg tof. En hard. Bij nader onderzoek bleek het The Computers te zijn. Nooit van gehoord. Nu wel. Maar we wachtten natuurlijk op de afsluiter van de dag: Elbow. En het was het wachten meer dan waard. Om van de Alpha een uit de kluiten gewassen huiskamer te kunnen maken, moet je van goede huize komen. Het optreden was intiem, lief en toch ook superstrak. Op het saaie af zelfs. Heerlijk in het gras liggen luisteren dus. Daarna was het weer tijd voor een lekker wijntje: rosé'tje uit de Provence deze keer. Later de benen uit mijn lijf gedanst met de Alpha-dj's in de Grolsch.
ZONDAG Zondagmorgen, na heerlijk geslapen te hebben, weer zo'n beetje hetzelfde gedaan als de zaterdag (SAAI!): heerlijk ontbeten, heerlijk gezwommen, heerlijk gedoucht en heerlijk geluncht. Om daarna de muzikale dag te beginnen met De Staat. De band klinkt als een geoliede machine met daarin uiterst originele tandwielen. Ik ga deze band de komende jaren zeker blijven volgen. Het vervolg in Alpha kwam met The Roots. Zij zorgden voor een klein beetje zomer. En het gevoel dat erbij hoort: relax, chillend, laid back, slapen op het gras. Vervolgens verkasten Yanto en Noor naar andere podia (resp. Odd Future Wolf Gang Kill Them All en Ben Howard) en ik ging naar The Kills (Grolsch). Man + Vrouw = Herrie. Letterlijk in dit geval. Goede herrie dat wel. Maar...net niet interessant genoeg.
Terug naar de Alpha voor Skunk Anansie. Noor kwam er weer bij om mee te kijken naar deze helden. En het was geweldig! Ik heb één kippenvel-moment gehad en dat was bij de aanzet van Charlie Big Potato. Ik vind dat echt een geweldig nummer waar een hoop inzit qua tempo en emotie. En live komt dit nummer helemaal tot zijn recht. Die Skin is echt een geweldenaar als het gaat om interactie met het publiek, ook dat was geweldig om te zien én mee te maken. Op weg naar de Bravo even voorbij gelopen aan Beady Eye, het nieuwe Oasis. Met Liam. Klonk prima, maar het was zo barstensvol, dat we maar op een afstandje zijn blijven luisteren. Yanto zouden we weer zien bij Aphex Twin. Deze trance / house / triphop / drum 'n bass-dj had verklapt een toffe show weg te geven: beelden van het publiek direct verwerken in de visuals achter de dj-booth. En hij had gelijk, het was tof. Halverwege toch vertrokken om een Tool-achtige band te beluisteren: Karnivool. Het bleek voor mij een te grote overgang van trance naar metal en ik hield het ook niet lang vol. Na twee nummers werd het gewoonweg teveel (watje!). Misschien komen ze nog eens in een kleinere zaal spelen waar ik dan heen kan gaan.
Terwijl we naar de Alpha liepen voor The Offspring, liepen we langs Juliët, wat een mooie naam is voor een tent ;). Daar ging Dolf Jansen zijn optreden doen en aangezien we nog geen cabaret hadden gedaan, lieten we de oude mannen van The Offspring voor wat ze waren. Het cabaret van Jansen was wat onstuimig en met weinig lijn in zijn verhalen. Op een gegeven moment was hij met vier verhalen tegelijk bezig. Maar natuurlijk wel in bijna iedere zin een grap. Maar ook een stukje waarover je achteraf gaat nadenken. En dat is natuurlijk hetgeen hij wilde bereiken.
Eerder naar huis dan de vorige avonden, want toch wel erg moe. Logisch, aangezien we alle drie de dertig al gepasseerd zijn. Bij thuiskomst bleek er iemand op mijn auto gezeten te hebben en het fietsenrek was onherstelbaar beschadigd. En natuurlijk geen achtergelaten briefje. Klote.
THUIS (II) Het echte thuis dus. Redelijk vroeg in de morgen Els bij het station afgezet, er moest immers gewerkt worden, en daarna de spullen ingepakt en ingeladen. Na wat gepuzzel (hoe moesten de fietsen nu mee?), vlot naar huis gereden. Nu is het nog maar 51 weken tot aan #LL12. En die wil ik graag meemaken op dezelfde manier, dus met een appartementje in de buurt. Zodat ik heerlijk kan slapen, heerlijk kan ontbijten, heerlijk kan zwemmen en heerlijk kan lunchen.
Een oprecht bedankje aan Els, Juul, Yanto, Kim, Romijn, Philine, Noor, Eelke en Lonneke voor hun gezelschap tijdens dit fantastische weekend!
SPORT Ik loop al een tijdje hard. En ik doe dat omdat ik nu eenmaal moet sporten. Dat schijnt gezonder te zijn dan niet sporten. De keuze voor het hardlopen is ook simpel: het is goedkoop, je kan wanneer het uitkomt en je hebt geen stok achter de deur als je geen zin hebt. Daarnaast hou ik niet van teamsporten, groepstrainingen en fitness, dus blijft er weinig over. Ja fietsen, dat doe ik dan ook heel, heel, heel af en toe.
TROTS Na jaren wat gelopen te hebben, soms een tijdje (te) veel, soms een tijdje niet, pak ik het sinds april echt serieus aan. Behoudens een jaar AAV (Alphense Atletiek Vereniging), heb ik vrij weinig regelmaat gehad in mijn trainingen. Maar daar is dus verandering in gekomen. Elke zondag lange afstand, tussen de 15 en 25 km, elke dinsdag een intervaltraining en elke donderdag een korte afstand, tussen de 8 en 12 km. Goed weer? Gáán! Kutweer? Gáán! Druk? Tijd maken! En dat ik die discipline heb en er ook nog eens lol in heb, maakt mij heel erg trots. Op mijzelf.
HALVE MARATHON Nu ben ik dus in training voor de halve marathon van Amsterdam. Deze is halverwege oktober en dan wil ik knallen! En de voortekenen zijn goed. De korte rondjes gaan lekker en met mijn interval behaal ik mooie snelheden. En ook mijn lange afstanden gaan steeds makkelijker. Dat je twee dagen amper de trap af kan, neem ik graag voor lief. Daarnaast verveelde ik me in het verleden nog wel eens na een kilometer of 17 en dat is nu niet meer het geval. Met andere woorden: Ik heb de geest!
PERSOONLIJK RECORD Mijn PR moet eráán! En of dat nou met een seconde gebeurt of dat er hele minuten af gaan, maakt me geen flikker uit. HET MOET KAPOT!! Het staat nu op 1 uur en 43 minuten. Precies. En precies, dat kan sneller. Die 1 uur en 43 minuten heb ik gelopen toen ik minder fanatiek was dan nu. Die 1 uur en 43 minuten heb ik gelopen toen ik wel eens oversloeg als het regende. Of als het waaide. Of als er een scheet dwars zat. Of als ik gewoon geen zin had.
OKTOBER Over precies twee maanden is het zover. Dan staat ik te trappelen om te mogen starten. In die twee maanden ga vrolijk door en staan er nog wat wedstrijdjes in de planning, onder andere de Dam-tot-Dam-loop. Die geldt dan ook als generale. Na die loop zie ik hoe ik ervoor sta en of de traingen hun vruchten afwerpen. Zo niet, dan...dan... Afwachten hoe het met de halve van Amsterdam gaat. Als die mislukt dan kap ik ermee. Of niet natuurlijk.
We hebben al zoveel informatie gekregen over het "BLOEDBAD IN ALPHEN AAN DEN RIJN", zoals Teletekst kopte, dat het lijkt alsof het al maanden geleden gebeurd is. Maar het is nog maar een week geleden. De wonden zijn nog vers en het dorpse trauma is groot.
Een kort berichtje op Twitter van @kav4sh (Tim) ("Weer schietpartij in alphen...") is het eerste wat ik erover lees. Thuis. Ik was toevallig vrij. Els was in de Aarhof. Ik dacht aan een ruzie en dat er iemand zijn pistool getrokken heeft. Zoals ook weleens gebeurd in een uitgaansgelegenheid. Maar midden op de dag? Maar er bleek meer aan de hand. Daarna volgen de berichten zich snel op. Waarheden, halve waarheden, geruchten. Schutter liep een kwartier schietend door het Ridderhof, 10 doden, tientallen gewonden, een tweede schutter. Er werd van alles op de sociale media gegooid.
Els was inmiddels weer thuis en zij had het ook al gehoord van een oude kennis. De tv ging aan, maar NOS besteedde nog geen aandacht aan het incident. Alphen Stad FM wel. Ook de computer ging aan en Twitter bleef stand-by. Nu het zo dichtbij was, wilde ik alles weten. Toen het gerucht ging dat er een tweede schutter was en er een helicopter over ons huis vloog, heb ik de achterdeur op slot gedraaid. Je weet immers maar nooit. Willekeur was troef.
Toen de stofwolk opgetrokken was, kwam de schade tevoorschijn. Twee minuten schieten; zes dodelijk getroffen slachtoffers, zeventien (zwaar) gewonden, een gelukte zelfmoord en een onbekend aantal getraumatiseerde getuigen. En wat mij het meest beklijft: de totale willekeur die is toegepast door een boze, onbegrepen, zieke jongeman. Ik kom zelf nóóit in het Ridderhof, maar vrienden en kennissen van mij wel. Die hadden dus ook...botte pech kunnen hebben. Of als de schutter de Aarhof onveilig had gemaakt, dan had Els of ik...Juul... Ik moet er niet aan denken.
Daarna komen de verhalen. Verhalen over de kansloze slachtoffers. Verhalen over de helden. Verhalen over de schutter. Verhalen van de nabestaanden. Het ontroerd mij enorm. Wat mij ook ontroerd zijn de bloemenzeeën bij de winkels in het Ridderhof. De matrixborden van de gemeente als je het dorp inrijdt: "Alphen rouwt om haar slachtoffers van 9 april." De minuut stilte voor sportwedstrijden net na het incident. De herdenkingsdienst op zondagavond. Een spontane twee minuten stilte.
Ik kan het met de beste wil niet begrijpen wat daar gebeurt is. Ik kan mij niet inleven in iemand die suicidaal is. Ik kan mij niet inleven in iemand die schieten als hobby heeft. Ik kan mij niet inleven in iemand die andere mensen door het hoofd kan schieten. Ik kan mij niet inleven in iemand die een geweer op kinderen kan richten. Buiten dat ik het niet kan, zou ik het ook helemaal niet willen. Dus ik begrijp het niet en zal het nooit begrijpen ook. Velen met mij.
De Waarom?-vraag zal nooit volledig beantwoord worden, maar is ook wezenlijk niet van belang. Het kan hoogstens wat troost bieden aan de nabestaanden, maar verzachten zal het niet. Eigenlijk is er maar één échte vraag: Hoe angstig moeten de slachtoffers zijn geweest op het moment vlak voor hun executie? We zullen het nooit weten.
Middels deze blog wil ik mijn respect tonen aan de slachtoffers van deze ramp. Ook sterkte aan de nabestaanden en ooggetuigen, die deze pikzwarte dag voor de rest van hun leven zullen meedragen. Of meetorsen.
Morgen gaan we natuurlijk met z'n allen stemmen. Op wie weten we niet, maar op welke partij zal geen twijfel meer zijn. Bij de meesten dan. De verkiezingen van morgen zijn méér dan de verkiezingen voor de Provinciale Staten. Het maakt of kraakt het huidige kabinet.
Mooi om te zien hoe de partijen momenteel bezig zijn om elkaar het ongelijk te bewijzen, dan dat ze daadwerkelijk hun speerpunten in stelling brengen om de kiezers te overtuigen. En eigenlijk is dat ook gelijk het trieste van het huidige politieke klimaat in Nederland. Er wordt niet meer uitgegaan van eigen kracht. Of is kracht nu juist wat er aan ontbreekt bij de partijen?
Het huidige kabinet (officieel Rutte 1, officieus Wilders 1) kijkt vooral naar het rode gevaar. De communisten van de PvdA zijn de grootste oppositie en dus het gevaarlijkst voor Wilders en co. En terecht. Daarom zijn de pijlen (en dus niet de speerpunten) van de regeringspartijen gericht op de rode brigade.
Cohen wordt door Rutte neergezet als 'sneeuwschuiver' (Volkskrant, 28-02), omdat een kabinet met PvdA alle problemen voor zich uit zou schuiven (wel een mooie metafoor moet ik toegeven). Alleen vergeet Rutte dat hij alle maatregelen doorschuift naar na 2 maart. Daar zitten hele vervelende maatregelen tussen voor jongeren, gehandicapten, alleenstaande moeders, illegalen en mensen met een uitkering en een stagelopend kind. Ik denk dat Rutte het 'strategie' zal noemen.
Over de impopulaire beslissingen worden vooralsnog geen uitspraken gedaan, of is 'het onderzoek nog niet voltooid.' Hoe misleidend is dat? Populaire beslissingen zijn al lang geleden met veel poeha goedgekeurd en soms zelfs al tot uitvoering gebracht. Hoera!! We mogen met 130 kilometer per uur de afsluitdijk over! Wat een weelde. Dat 130 rijden onzuiniger is en daardoor een grotere aanslag is op het milieu is niet belangrijk. En natúúrlijk willen we allemaal dat criminelen zwaarder gestraft moeten worden.
Het lijkt wel een talenten-liveshow, waar je met populaire uitspraken en moddergooien meer stemmen bijeen kan sprokkelen. Harder rijden! Zwaardere straffen! Vandalen moeten betalen! Kijk mij eens met dat lieve poesje op de foto staan! 80 rijden bij grote steden is een linkse hobby! Nee, maar in het bezuiginigingsplan van de PvdA gaat de alleenstaande leraar er óók op achteruit! Allemaal woorden zonder inhoud. Het geeft pijnlijk de incompetentie weer van onze bewindslieden.
Ook hervormingen met het oog op de toekomst zijn niet in zicht. Denk bijvoorbeeld aan hervormingen in de AOW (afdragen aan je eigen uitkering voor later) en de hypotheekrente-aftrek (plafond instellen). Dat er in sommige gevallen een overgangssituatie komt is niet te vermijden. Maar dat hoort juist bij een gedegen lange-termijnvisie. Dat je daarover nadenkt. Dat je sociale verworvenheden veilig stelt voor de toekomst.
Wij, de kiezers, behoren de aarde door te geven aan toekomstige generaties. Zowel natuurlijk als maatschappelijk. Maar met het kunstmatige in leven gehouden huidige kabinet gaat dat niet lukken. Deze snijdt overal grote (wajong, PGB, inburgering, reïntegratie) en minder grote (cultuur, ontwikkelingssamenwerking) reepjes van het budget af. Maar gelukkig is er wel geïnvesteerd in nieuwe verkeersborden.
Mijn korte-termijnvisie: ik ga morgen stemmen op een oppositiepartij, omdat ik vind dat met het huidige kabinet er na morgen asociale maatregelen door de 1e Kamer heen moeten en dat het zonder meerderheid in die 1e Kamer het een lastig verhaal voor ze gaat worden. Op die manier hoop ik de schade die ons is aangedaan, Rutte 1, ongedaan gemaakt kan worden.
![[Lé]](http://4.bp.blogspot.com/-PksgoWV6BnA/TxngF_EFuDI/AAAAAAAAARk/k3san1xz4bs/s1600/header.jpg)
