[alphens.nl] John en ik

Afgelopen zondag kreeg John een mooi afscheid in de Arena. De enige Alphenaar die ooit in een WK-voetbal finale heeft gestaan, is voetballer af. John had een vriend van mij kunnen zijn, ware het niet dat er een aantal variabelen zijn die roet in het eten hebben gegooid.

Het begint al bij onze geboorte. Ik ben veel te vroeg geboren. Daardoor zouden we nooit bij elkaar in de klas komen op de scholen die wij van binnen gezien hebben. Zelfs niet op de middelbare waar ik nog wat klassen heb overgedaan.

John en ik hebben onze eerste stappen op het voetbalveld gezet bij dezelfde vereniging. Alleen bleek hij vrij getalenteerd en was hij al vertrokken naar Ajax toen ik werd aangemeld door mijn ouders. Ik was wat minder getalenteerd en hield het na twee jaar weer voor gezien.

Toen John doorbrak in Amsterdam, zat ik in de studieboeken. Elders in Amsterdam. Ik leerde hoe je SWOT-analyses moest maken, een bedrijfsplan op zette en hoe reclame-campagnes in elkaar staken. John leerde van de beste op dat moment (Jaap Stam), speelde Champions League en werd international. Na mijn studie heb ik John nog wel eens zien voetballen in de Arena, als ik mee mocht met een paar die-hards.

Na een periode bij Ajax vertrok John de wijde wereld in. Terwijl ik niet verder kwam dan Den Bosch, Zoeterwoude, Zwammerdam en Pijnacker, werkte hij in Madrid, Liverpool, London en Berlijn. Soms was ik best jaloers. Een beetje. Van je hobby je werk maken en overal in Europa laten zien waar je goed in bent. Én een WK-finale spelen… Overigens heb ik van mijn werk mijn hobby gemaakt, telt dat ook?

Maar naast deze variabelen waardoor John en ik elkaar nooit ontmoette, hebben wij ook overeenkomsten. Raakvlakken waar we best een paar avonden mee zoet zouden kunnen zijn onder het genot van een mooie Single Malt. We zijn beiden inmiddels ruim in de dertig, we zijn beiden vader van twee kinderen en natuurlijk ontzettend sportief (althans, ik denk het te zijn, John is het).

Dus John, mocht je dit lezen, het is nog niet te laat. We kunnen altijd nog vrienden worden. De redactie heeft mijn gegevens.


Deze blog is verschenen op Alphens.nl [12-02-2016]

[alphens.nl] Rondje meer meer meer!

Zondagochtend. De rust is datgene wat mij aantrekt aan deze plek. Ik zie de anderen, een kort knikje ter begroeting is voldoende. Samen met hen luister ik naar de stilte. Naar de stilte van Het Meer. Het Meer is voor mij een heilige plek. Het Meer vertelt geen verhalen, zij ís het verhaal.

Het Meer geeft me rust. Ook als ik er hardloop, of juist als ik er hardloop. Het Meer motiveert mij om sterker te worden, sneller te worden. Het Meer inspireert mij om verhalen te bedenken die ik kan delen. Ik ren het rondje om Het Meer regelmatig als trainingsrondje. Op snelheid. Daar valt eigenlijk vrij weinig over te vertellen. Ik ren, probeer heel hard te gaan en kom als een hijgend paard weer op mijn startpunt. Saai!

Liever neem ik je mee naar mijn langzaamste rondje. We schrijven najaar 1995. Ik zat in de tweede klas en we moesten verplicht een rondje om Het Meer rennen. Maar omdat mijn interesses toen beslist niet bij sport lagen, ging dat vrij moeizaam. Testosteronbom dat ik was, was ik meer geïnteresseerd in meisjes. In het bijzonder een bepaald meisje. Samen kwamen we al wandelend en kletsend na ruim drie kwartier weer bij de gymleraar aan. Ik denk dat hij zich groen en geel heeft geërgerd omdat hij zo lang moest wachten op ons. Voor mij was het de tijd van mijn leven. Kalverliefde.

In de afgelopen twintig jaar is er een hoop veranderd. Behalve Het Meer.

Deze blog is verschenen op Alphens.nl [04-02-2016]