[alphens.nl] Herken ik jou niet ergens van?

Tijdens het hardlopen kwam ik een vrouw op een fiets tegen. Nou gebeurt dat wel vaker, maar deze dame had een heel blij gezicht. Ze straalde helemaal. Bij het verkeerslicht sprak ik haar aan: “Wat een blij gezicht. Mooi.” “Dank je,” stamelde ze terug. Om het niet te ongemakkelijk te maken, ging het verkeerslicht snel op groen. Zij, met haar blije gezicht, fietste weg en ik sjokte verder. Haar dag was al goed, mijn dag ook. Ik zie haar nog geregeld in het dorp, mooi als altijd. Ze herkent mij niet.

Ooit ging ik heel regelmatig uit naar Querelle. Leuke tent, zeker als je jong bent en in het zaaltje boven je favoriete deuntjes worden gedraaid. In al die jaren ben ik maar één keer mijn jas kwijt geraakt. Ik baalde. Het was immers vrij koud. Zonder jas naar buiten en wat schetste mijn verbazing: er stond even verderop een kerel met míjn jas aan! Uiteraard ging ik naar huis met mijn jas. Al voelde het niet meer helemaal als mijn jas. Ik zie die kerel nog wel eens lopen, maar ik heb niet het idee dat hij mij herkent.

In dorp kom ik mensen tegen die ik niet ken, maar wel denk te kennen. Ik heb dan de neiging om gedag te zeggen. Dat is op zichzelf niet zo erg, maar de tegenreactie kan soms lauw overkomen, als er al reactie is. Sportclub, school, uitgaan, het dorp, ergens is er een connectie. Maar als dit voor mij geld, geldt dat ook voor anderen. Er zijn dus mensen, in Alphen, die mij telkens tegenkomen en mij een blik van herkenning geven, terwijl ik ze straal voorbij loop... Wat een hork ben ik toch!

Sorry.

Deze blog is verschenen op www.alphen.nl [26-01-2016]