[varia] Oma (in memoriam)

Daar zat ze dan. Zo had ze het zich vast niet voorgesteld. Vroeger. Toen ze jong was met een lange toekomst voor de boeg. Ze had zich vast niet voorgesteld dat ze doof en blind zou zijn zo aan het eind van haar leven. Misschien wel geweten (want haar moeder was ook doof en blind), maar altijd gehoopt dat het haar niet zou gebeuren. Hopen tegen beter weten in, blijkt nu. En als dat dan toch gebeurd, dan blijkt de wereld om je heen ineens niet veel groter dan een woonkamer met open keuken. 

Vroeger. Hoe anders was het toen. Hard werken in de horeca. En daar zoveel lol aan hebben, dat ze daar later, in haar kleine wereld die haar woonkamer met open keuken behelsde, aan dacht als er niemand was. Aan de ene kant was het een vloek dat ze nog zo goed van geest was, helemaal bewust van de teloorgang van haar zicht, haar gehoor en de rest van haar lichaam. Aan de andere kant was het een zegen: voldoende herinneringen en als ze je goed verstond, kon je een alleraardigst gesprek voeren. Altijd geïnteresseerd naar de ontwikkelingen van de meiden en altijd vragen hoe het op mijn werk is gegaan. 

Vroeger. Hoe anders was het toen. De kleinkinderen verwennen met koek, snoep en ijsjes. Opvoeden was voor de ouders, zij mocht ze verwennen. Dat is altijd zo gebleven: er stond altijd een blik met koekjes op tafel. Ik wed dat die er nu nog staat. Met inhoud. Maar niet voor lang.

Het hoefde allemaal niet meer zo voor haar. En eigenlijk waren de laatste jaren (sinds het overlijden van mijn opa) een lijdensweg die je niemand toewenst, zeker niet zo'n lief omaatje die zij was. Als ik haar vroeg hoe het ging, antwoordde ze steevast met: "Er is niet meer zo veel aan."  En dat maakte mij heel erg verdrietig. Mijn oma is precies 90 en een half geworden. En een half, dat heeft ze nog wel even benadrukt de laatste keer dat ik haar sprak. Net als bij een kind het benoemen zeker waard. 

Lieve oma, ik hoop dat ik met mijn donderdagochtend bezoekjes jouw leed iets heb kunnen verzachten. Ik vond het altijd fijn om bij je langs te gaan.

Lieve oma, rust zacht. Het is je gegund.


PS: waar ik van de week na 37 jaar achter kwam, haar naam was Engelina. Mooie naam.